Βαθύτερα στην Τασία - [COM-30]

Η Τασία μού είναι απολύτως αντιπαθής πολιτικά (…), αλλά κι αισθητικά

καθώς οργάζει απ’ το προεδρείο «δώστε πόνο !!!». Ούτε με πείθει αποσύροντας μια χαμένη υποψηφιότητα, ούτε αρκεί η «ειλικρίνειά της που ήλπιζε να εκτιμηθεί», ούτε η αποκαλυπτική «συγγνώμη στο κόμμα» αντί σε άλλους όπου οφειλόταν, ούτε καν η παρ’ όλα αυτά υπεροχή τής στάσης της έναντι του Βούτση του «όλα καλά».

Όμως η ανάγκη κριτικής δεν μπορεί να συγχέεται με την άσκηση υποκριτικής από άλλους φαύλους των ίδιων πρακτικών σ’ όλο το πολιτικό φάσμα, έστω κι αν έχουν το ισχυρό επιχείρημα ότι «οι αριστεροί όμως έταξαν να τα κάνουν αλλοιώς». Πολύ περισσότερο όταν η «ειλικρίνεια» της Τασίας περιφέρεται ως αλλαζονία. Διότι, ναι μεν ελλιπής και λιαζόμενη και συριζαϊϊκη και «δεν το συζητάμε», καθώς λέει και η ίδια, πλήν κάθε άλλο παρά αλαζονική είναι. Αντίθετα «δίνει πόνο» μπροστά σε μια κατάσταση συγκρουόμενων καθηκόντων, όπου η εύκολη «δεοντολογική» ιεράρχησή τους δεν μπορεί να αποκρύψει αυτό που βιώνει σε βάθος και κάθε στιγμή η κοινωνία κι ο καθείς. «Να πάω με το σταυρό στο χέρι ή και να επιβιώσω κάπως ; ».

Μ’ άλλα λόγια το βαθύτερο κοινωνικοπολιτικό θέμα είναι πάντοτε η «οικονομία των πραγμάτων», όπως άλλωστε διδάσκει η δακτυλοσκοπηθείσα γιαγιά με τα τερλίκια, ή για πιο σοφιστικέ θεωρήσεις, όπως διδάσκει το άσμα «τι νόημα έχει τ’ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες ;».

Και ναι, υπάρχουν όρια στην απάντηση που οφείλει σε κάθε περίπτωση ο καθείς, και ναι τα όρια αυτά είναι στενά για όσους οφείλουν το παράδειγμα, και ναι τόσο στενά που ορίζουν πρώτα (όσο και σύνθετα) το ηθικό για να αναβαθμίζεται σύμφωνα μ’ αυτό το «νόμιμο», και ναι η κρίσις (των πρακτικών) οφείλει να έχει ως μέτρον το άριστον, και ναι αυτά οφείλουμε να διδάσκουμε δι εικόνων υπερβατικών ηρώων και ρητών στη νεολαία κτλ. αντί για φιλελέ κορεκτίλες.

Όμως, κι αλλάργα από κάθε διάθεση συμψηφισμών μα κι αλλάργα από απολιτίκ, δηλ. απάνθρωπες,  «ορθοτομήσεις», υπάρχει συμπατριώτης ή άνθρωπος που να μην αντιμετώπισε τέτοια διλλήματα, που να μην «έβαλε μέσον» για κάτι μικρό ή μεγαλύτερο, που να ζει «ορθώς» χωρίς να λασποπατήσει ορθός;

Ώστε ουν, τον λίθον βαλέτω όχι κατά την βολήν καθενού, αλλ’ εναντίον του «χάους που μας ενώνει». Δηλαδή κατά μιας πολιτείας ανοικονόμητης και κλεφτοπολεμικής ανάμεσα σ’ εκατέρωθεν κι εναλλάξ απάτες κι αυταπάτες, και υπέρ μιας πολιτείας (δηλ. εφικταναγκαίου πολιτικού συστήματος, όχι απλώς κυβέρνησης) που να μας αξίζει, κατευθύνοντας τα ανθρώπινα ζόρια προς το ψηλότερα. Πολιτείας αντιμετριοκρατικής, ικανής να περιχωρήσει πολυκομματικώς αλλά και γνησίως (δηλ. θεσμικώς καταλλήλως) το ατομικό και το κοινωνικό, ικανής να στηρίξει «ενάρετους κύκλους» αντί φαύλους κι εμφυλιοπολεμικούς. Μιας πολιτείας γνήσια δημοκρατικής, δηλ. μεταφιλελεύθερης και προς τούτο πρωτίστως μετα-αριστερής.

                                                                                       Δ.Τ.