Τετάρτη 12 Ιουνίου 2019

Ο Παλιός - [COM-31]

Αποδίδοντας την ήττα στην «κόπωση του λαού» ο Τσίπρας, λέει ουσιαστκά 3 πράγματα :

α) ότι η πολιτική του, απ’ τα οικονομικά ως τα εθνικά κι απ’ θεσμικά κτλ. ως το ύφος της, ήταν κατά βάση σωστή.    β) ότι η κοινωνία δεν έχει τα κριτήρια και την αντοχή για τη σωστή της αξιολόγηση    γ) ότι το συμπέρασμα είναι η ανάγκη για προώθηση της ίδιας πολιτικής με τρόπους κατάλληλους για μια κοινωνία περιορισμένης αντοχής και συνείδησης. 

Η γενικότερη πολιτική του υπόκειται φυσικά στην κρίση της θεωρίας, της ιστορίας και των θεσμών κοινωνικής έγκρισης-απόρριψης.  Η κοινωνική αντοχή και ωριμότητα κρίσης αποτελούν επίσης πάντοτε ένα ζήτημα ανοιχτό, όχι μόνο με την έννοια ότι κι εδώ η θεωρία η ιστορία και οι θεσμοί έχουν λόγο απέναντι στην όποια υπερτίμηση ή περιφρόνησή τους, αλλά και με την έννοια ότι σε κάθε περίπτωση και βαθμίδα τους δίνουν το περίφημο «μήνυμά τους». Οπου η παραλαβή του (δηλ. το συμπέρασμα, όπως στο άνω σημείο γ) είναι ζήτημα της ίδιας της ιδεολογοπολιτικής ποιότητας του παραλήπτη, της διάθεσης-δυνατότητας να «ακούσει» ή αντίθετα να προσπαθήσει να «ξεπεράσει το κοινωνικό εμπόδιο» στην συνέχιση της πολιτικής του. 

Φυσικά, στα καθήκοντα των πολιτικών ηγετών είναι όχι η ουριαία συμμόρφωση στις εκάστοτε κοινωνικές ροπές και διαθέσεις αλλά η επίμονη διαμόρφωσή τους. Κάλλιστα όμως η επιμονή αυτή μπορεί να οφείλεται, ως συνήθως συμβαίνει, σ’ ένα βαθύ καθεστωτικό χαρακτήρα που βάζει «στρατηγικά απέναντι» την κοινωνία. Ασφαλές κριτήριο για το ζήτημα αυτό είναι ο τρόπος που μια πολιτική αντιμετωπίζει την όποια κοινωνική ετυμηγορία, κόπωση ή κι αγκύλωση, αν ο τρόπος είναι χειραφετητικός ή χειραγωγικός, αν δηλ. επενδύει στα στρατηγικά και κρίσιμα ή στο καθεστωτικό στοίχημα.  Αυτό ισχύει ακόμα και στην περίπτωση που η κοινωνία όντως απαιτείται να «ενθαρρυνθεί» ή «πιεστεί» σε κάποια στρατηγική κατεύθυνση (κι αυτό αναγκαιεί συχνά άσχετα απ’ τη γνώμη φιλελέδων και λαϊκιστών) που όμως καθόλου δεν ταυτίζεται με καθεστωτικούς στόχους (πχ. η «φρούρηση της πατάτας» του Καποδίστρια ήταν τυπικά «χειραγωγική» πλην σαφώς μη καθεστωτική …). 

Εδώ όμως, πριν αλλά και μετά τις ευρωεκλογές, η κοινωνία έγινε μάρτυρας ενός σαφώς καθεστωτικού οργίου. Τα επιδόματα εξαγοράς των συνταξιούχων, η περί τους ανώτατους δικαστές και τον ποινικό κώδικα πρεμούρα, οι εξαγγελίες  18.000 διορισμών, το μπαράζ ντροπολογιών και «τακτοποιήσεων» (από δασικά, αυθαίρετα και μετατάξεις έως τα θεοπεφτάτα και τα 42 της ΣΕΚΑΠ του Σαββίδη), ό,τι τέλος πάντων οδήγησε ακόμα και τον Βούτση να αναφωνήσει «όχι άλλα φωτογραφικά», οι επιπλήξεις στην ΕΡΤ που «ως δημόσια τηλεόραση πρέπει να μιλάει για «σύνταξη» κι όχι για «επίδομα» », η μετάδοση συριζοσυγκέντρωσης αντί δελτίου ειδήσεων απ’ την ΕΡΤ (η οποία κι αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη - ίσως έτσι γιόρτασε την επέτειο του «μαύρου στην ΕΡΤ»), οι μασημένες ερμηνείες της ήττας των ευρωεκλογών, το δημοσιονομικό φόρτωμα στους επόμενους και τους «πολλούς» παρά τα καμπανάκια του έως χθές «φίλου» Μοσκοβισί που τώρα έγινε «ακραίοι κύκλοι των Βρυξελλών» κτλ, επισφραγίζουν μια καθεστωτική εκλογική πολιτική, ήδη βαρυμένη με «ανοίγματα» τύπου Κόκαλη, Μπίστη, Ματζουράνη κτλ. και κυρίως με τον αποκλεισμό απ’ την κάλπη εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων του εξωτερικού, αντίθετα με τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. 
Και η δίπλα σ’ αυτά και μέσα απ’ αυτά διχαστική ρητορία, την ίδια στιγμή του απέναντι «Πορθητή» και της με νόημα παραίτησης του στρατηγού της «επιτροπής μέτρων εμπιστοσύνης»…

Όλα ετούτα τα καθεστωτικά, ταιριαστά με την όλη πολιτική της «πρώτης φοράς αριστερά», όζουν ό,τι πιο παλιό, παλιότερο κι απ’ τα πριν το 15 γνωστά καθεστωτικά.  Στα οποία βεβαίως η αριστερά αντιδρούσε μεν όταν ήταν κομματικά ασύμφορα, συμμετείχε όμως πλειοδοτώντας όταν απέφεραν κομματικό όφελος ως πχ. στην πολιτική «διανομής» δανεικών.  Παλιότερο ακόμα επειδή το παλιό αυτό πλαστογραφεί το νέο κι αναγκαίο, αυτό που δεν έχει άλλο δρόμο να αναδυθεί παρά περνώντας πάνω απ’ τη «στρατηγική ήττα του μασκαρεμένου παλιού». Αν μάλιστα στρατηγική ήττα μιας πολιτικής σημαίνει ακύρωσή της ως συστημικού πυλώνα, ειδικότερα για την Α-ΚΑ στρατηγική ήττα θα σήμαινε ακριβώς η διάνοιξη χώρου για το γνήσιο Νέο που η κοινωνία οφείλει στον εαυτό της και η χώρα στο μέλλον της. (σημ: μιας κι ο λόγος για στρατηγική ήττα, ας σημειώσουμε ότι ο όρος δεν αποτελεί νεολογισμό του Β.Βενιζέλου αλλά από δεκαετίας και πλέον όρο της πολιτικής προβληματικής άλλων).

Και μιας κι ο λόγος για στρατηγικές ήττες και Βενιζέλο, είναι φανερό πως το νωρίτερα ηττημένο τμήμα της ΚΑ, το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνον επιμένει στο «παλιό» (το προ-μνημονιακό) του εαυτού του αλλά στρέφεται στρατηγικά στη συνάντησή του με το alter ego του, τον Σύριζα. Την ίδια στιγμή του σκληρού διαγκωνισμού τους για τα σχετικά μερίδια στον κοινό «προοδευτικό» τους δρόμο και την προνομιακή έκφραση της ΚΑ. Τη στροφή αυτή αλλά και τον άνω διαγκωνισμό εξυπηρέτησε η έξωση του ΒΒ με το «ακατάλληλο προφίλ» κι ο αντ’ αυτού Καμίνης που το διέθετε… Ένα προφίλ απατηλής αντιλιτότητας (δηλ. τουλάχιστον στο τάξιμο ή στον «δημοσιονομικό χώρο» που οικοδομούν και πληρώνουν άλλοι), ένα προφίλ κοινωνικής διάλυσης κι αντι-δεξιού λαϊκισμού που καμμιά σχέση δεν έχει ούτε με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό ούτε με τις ζωτικές κοινωνικές κι εθνικές ανάγκες. Ένα προφίλ «προόδου εναντίον της συντήρησης» όπως αποκαλυπτικά συνθηματολογείται η περαιτέρω φιλελέ πολιτισμική (όχι νέο-φιλελεύθερη, όπως απατώνται κι εξαπατώνται οι «πολλοί») επέλαση.  Κάτι σαν Βάνα Μπάρμπα σε προ δεκαετιών σήριαλ αλλά  πλέον με όρους υποκατώτατου.

                                                                                                                    Δ.Τ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.