Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Το μεταναστευτικό - [ART.9]

Το παρακάτω κείμενο για το μεταναστευτικό, απετέλεσε ένα απ’ τα κεφάλαια του άρθρου «Στάχτες και Σπίθες» που πρωτοδημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό «Φυλλομάντη» στις  5.2.11 ενώ περιελήφθη και στον τόμο «Μετέωρα Βήματα» - προσωπική έκδοση του 2015.
Εχοντας, καθώς πιστεύουμε, ιδιαίτερο επικαιρικό ενδιαφέρον αλλά και θίγοντας διαχρονικές όψεις του ζητήματος, το αναδημοσιεύουμε σήμερα εδώ.

Το κείμενο αναδημοσιεύεται αυτούσιο & χωρίς τροποποιήσεις, όμως λόγω του μεγέθους του και για τη διευκόλυνση του αναγνώστη, έγινε διαχωρισμός του σε 6 έντιτλα κεφάλαια. 
Επίσης, το κείμενο συνοδεύεται από  8  μικρότερα κείμενα που παρατίθενται εν σειρά μετά το τέλος του. Είναι κείμενα του γράφοντας, κυρίως αποσπάσματα δημοσιευμένων κειμένων, που σχετίζονται με διάφορες όψεις του ζητήματος. Τα κείμενα αυτά, είναι τα ακόλουθα, σε τίτλους που δόθηκαν τώρα γι αυτή τη δημοσίευση  :

1.  Μεταναστευτικό και Οικουμενικές υπερβάσεις (2019).
2.  Πρόταση στην ΚΑΠ-Σπίθα  (2011).
3.  Καμπή της ιστορίας (2015).
4.  Η Ευρώπη σε κρίσιμο ρόλο  (2015).
5.  Η Κρίση του Σύγχρονου Πολιτισμού - Σκέψεις για τη Διέξοδο - Η Διεθνής Διάσταση  (2016)
6.  Μεταναστευτικό - Τουρκία - Ευρώπη  (2017).
7.  Ο Οικουμενικός Εθνικισμός μας (2019)
8.  Ο Εθνικός-Οικουμενικός ρόλος (2019)

                                                                                                        Δ.Τ.



Το μεταναστευτικό   (2011)


1.  Το μεταναστευτικό διαχρονικά και σήμερα

Το μεταναστευτικό, είναι μια έκφραση των δημογραφικών και πολιτικοοικονομικών εντάσεων που διαμορφώνουν την ιστορία από χιλιετίες.  Στον σύγχρονο ιμπεριαλιστικό κόσμο, στο ίδιο γενικό πλαίσιο, αποτελεί συνισταμένη δυο βασικών διεργασιών.

α)  της πίεσης του 3ου κόσμου  (ή και της ημι-περιφέρειας)  προς τις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου, απ’ τις οποίες ζητά να αποσπάσει τμήμα της ποιότητας ζωής που ο ίδιος στερείται.  Με μια έννοια εδώ έχουμε μια μορφή «εκδίκησης» του καταληστευμένου 3ου κόσμου κι ένα δρόμο «αποκατάστασης ισορροπίας σε παγκόσμια κλίμακα».
Η πίεση-διεκδίκηση αυτή,  η οποία αφορά οικονομικά ζητήματα (εργασία, αμοιβές κτλ – οικονομικοί πρόσφυγες) αλλά και πολιτικά (ασφάλεια, πολιτική ελευθερία – πολιτικοί πρόσφυγες),  έχει χαρακτήρα αυθόρμητης κοινωνικής ροής, ενώ κατά περίπτωση ενισχύεται από εγχώριες πολιτικές «εξαγωγής προβλημάτων» καθώς κι από υποστηρικτικά κυκλώματα δουλεμπορίας.
Ειδική μορφή της διεκδίκησης-απόσπασης αυτής, είναι αυτή που συντελείται υπό κρατική καθοδήγηση με σαφείς γεωπολιτικούς στόχους, αποτελώντας έτσι καθαρά μια μορφή πολέμου. Έναν τέτοιο «μεταναστευτικό πόλεμο» διεξάγει από χρόνια η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας με στόχο την πληθυσμιακή της αλλοίωση, την οικονομική της πίεση, την κοινωνική-πολιτισμική της αποσύνθεση και την ευκολότερη προώθηση των διεκδικήσεών της. Διαφορετικής μορφής είναι η εμπορική-μεταναστευτική «επίθεση» που διεξάγει η Κίνα προς την Ευρώπη, στο πλαίσιο της παγκόσμιας γεωπολιτικής της.

β) των αναγκών του αναπτυγμένου καπιταλισμού (δηλ. ώριμου για πολιτική αμφισβήτηση και οικονομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης) για «αλλαγή λαού», δηλ. δημιουργία πλεονάσματος εργασίας ανταγωνιστικού στο εγχώριο δυναμικό, και εισαγωγή πολιτικής στήριξης ανταγωνιστικής προς τη διαμορφούμενη εγχώρια πολιτική απειλή.

Κατά περίπτωση, οι άνω βασικές διεργασίες έχουν ειδικότερα χαρακτηριστικά. Ετσι πχ. σε συγκυρίες που η οικονομοπολιτική συσσώρευση-ωριμότητα έχει υποχωρήσει και η φάση συσσώρευσης είναι έντονα ανοδική (πχ. η πολεμική καταστροφή και η μεταπολεμική γερμανική ανοικοδόμηση) οι αντίστοιχες ανάγκες αφορούν εισαγωγή ελλείπουσας κι όχι πλεονάζουσας εργασίας, γίνεται δηλ. όχι ως «αλλαγή» αλλά ως «συμπλήρωμα» λαού.
Οι δύο άνω βασικές διεργασίες (και οι τυχόν ειδικότερες ως άνω μορφές τους) συναιρούνται από πλευράς χωρών υποδοχής σε μια λίγο-πολύ  ασταθή μεταναστευτική πολιτική που περιλαμβάνει αφ’ ενός την ενθάρρυνση αλλά  και τον αριθμητικό-ποιοτικό έλεγχο της ροής εισόδου μεταναστών, και αφ’ ετέρου την ειδικότερη πολιτική «ενσωμάτωσής» τους στους άνω οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του συστήματος.
Η κατεύθυνση κι αποτελεσματικότητα των πολιτικών αυτών, όχι μόνο διαφέρει κατά χώρα (ανάλογα με την ένταση των πιέσεων που δέχεται και την εν γένει δυνατότητά της) αλλά αποτελεί βασικό πλέον εσωτερικό πολιτικό και κομματικό επίδικο, αφού επηρεάζει σημαντικά, και σ’ ορισμένες περιπτώσεις όπως στην Ελλάδα πχ,  καθοριστικά τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις.

Η μεταπολεμική Ευρώπη ενσωμάτωσε στο άνω πλαίσιο ένα μικρό τμήμα του αποικιακού πληθυσμού, καθώς κι ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού του ευρωνότου στο βιομηχανικό βορρά. Την τελευταία 20ετία όμως, οι μεταναστευτικές πιέσεις στην Ευρώπη εντάθηκαν πολύ περισσότερο απ’ τις ανάγκες «εισαγωγής λαού» που η ΕΕ είχε προσδιορίσει.  Οι μικρότερες πιέσεις και δυσκολίες ενσωμάτωσης προέρχονταν απ’ τις σοβιετίες που κατέρρευσαν, αφού εδώ υπήρχε μεγάλη πολιτισμική συγγένεια, ενώ τη διευκόλυνε πιο πολύ και η πολιτική ανοικοδόμηση και σύνδεσή τους  με την Ευρώπη, που προχώρησε εκεί σχετικά γρήγορα σε ανεκτά επίπεδα.  Οι πιέσεις όμως απ’ τον 3ο κόσμο, και μάλιστα σε εποχή ανόδου του ισλαμικού φονταμενταλισμού, υπήρξαν πολύ μεγάλες, ιδιαίτερα στο μαλακό υπογάστριό της τον ευρωνότο. Στη χειρότερη θέση βρέθηκε η χώρα μας, όχι μόνο ως η πλέον εκτεθειμένη γεωγραφικά, γεωπολιτικά  και γεωμορφολογικά, αλλά κι ως ιδιαίτερα εκτεθειμένη (ακριβώς όπως και στα οικονομικά) στην πολιτική-διαχειριστική της αθλιότητα.  Η αθλιότητα αυτή  περιλάμβανε τη γνωστή αχρηστία (ακριβώς όπως και στα οικονομικά)  αλλά και την ιδιαίτερα επιθετική υπερμεταναστευτική πολιτική, μια πολιτική εκμαυλισμού-βιασμού της κοινωνίας και συστηματικής πολιτικής αναπαραγωγής  του συστήματος (ακριβώς όπως και στα οικονομικά), την οποία και διαμόρφωσε κι εφάρμοσε η αιχμή του συστήματος, δηλ. το ΠΑΣΟΚ.  Την πολιτική αυτή, ως ένα σημείο στήριζε η ΕΕ και η ελληνική  ΚΔ,  και πέραν κάθε σημείου, ο ψευδοπροοδευτισμός και η αριστερά, ιδίως η αγριαριστερά.


2.  Η  ΚΑ μεταναστευτική πολιτική

Οι ειδικότεροι στόχοι του ΠΑΣΟΚ ήταν συγκεκριμένοι :

α) δημιουργία εργατικού πλεονάσματος και συμπίεσης του εργασιακού κόστους του κυρίως παραγωγικού τομέα (πρωτογενούς & δευτερογενούς).  Η σχετική «αναπτυξιακή» λογική, προβλέπει την εκτεταμένη ανάθεση της χειρωναξίας στην εισαγόμενη εργασία ενώ υπολογίζει ότι η δημιουργούμενη εγχώρια ανεργία, μερικώς απορροφάται από τον παράλληλα διογκούμενο τριτογενή τομέα και η υπόλοιπη περιθωριοποιείται κι εξαθλιώνεται, χωρίς να αποτελεί πολιτική απειλή. Η «ανάπτυξη» αυτή, ήδη καταδεικνύεται στρεβλωτική και τερατογονική ως προς τις παραγωγικές διαρθρώσεις, φρούδα στην τριτογενή φούσκα της, και  εγκληματική ως προς την αποδοχή της δημιουργίας κι όγκωσης ενός νεόπτωχου έως άθλιου περιθωρίου. 
Την πολιτική του αυτή το ΠΑΣΟΚ, οργάνωσε και προώθησε συστηματικά, εξασφαλίζοντας πρώτα τη συμμαχία της βιοτεχνίας, των κατασκευών, των αγροτών, των μεσοστρωμάτων της οικιακής βοηθού, ακόμα και των μικρομεσαίων του περιστασιακού αλβανικού μεροκάματου.  Αυτό έγινε διατηρώντας τους κατάλληλους όρους ομηρίας των μεταναστών κι αντίστοιχη υψηλή προσφορά φτηνής εισαγόμενης εργασίας.

β) πολιτική στήριξη της ΚΑ, δηλ. του εαυτού του.  Η σχετική πολιτική προέβλεπε την ανανέωση της ψηφοδεξαμενής του ΠΑΣΟΚ που ήδη εξαντλήθηκε τη δεκαετία του 80, μαζί με την αποκάλυψη του «σοσιαλισμού» του.  Εδώ οι προσδοκίες αφορούσαν :
    β1)  την προοδευτική «αναβάπτισή» του στα θολά του «αντιρατσιστικού» κι «ανθρώπινου» λόγου που επιβεβαίωνε στρατηγικά την «ανθρώπινη» ιδεολογία του, αποδίδοντας στα κακά της συγκυρίας το προηγηθέν ξεβράκωμά της.
   β2) τη διαπλοκή του ανανεωμένου «προοδευτικού λόγου» με τα εκμαυλιστικά κι αναπτυξιακά του άνω σημείου (α) στο πλαίσιο της εγχώριας  ΚΑ  ηγεμονικής προσπάθειας, δηλ.  της προσπάθειας για την εξέλιξη-παγίωση ενός ηγεμονικού  ηθικού-πρακτικού λόγου με πλατειά κοινωνική στήριξη.
    β3) τη δορυφοριοποίηση της αριστεράς,  αναγκασμένης να στηρίζει ιδεολογοπολιτικά μια πολιτική πού δικαίωνε το ίδιο, κι ακινητοποιημένης μέσα απ’ την αλλοπρόσαλλη «προοδευτική» κριτική της, ανάμεσα στις δικές του πρωτοβουλίες και τις κοινωνικές άμυνες αυτοπροστασίας.
    β4) την ευθεία ψηφοφορική στήριξη από μεταναστευτικούς ψήφους που, ως εκ της ίδιας της πολιτικής του, μπορούσε να εξασφαλίσει σχεδόν στο σύνολό τους. Δεν χρειάζονταν (εξ αρχής, τουλάχιστον) οι ψήφοι 1,5 εκ. μεταναστών. Αρχικά αρκούσαν οι ψήφοι των ελληνικής καταγωγής (βορειοηπειρωτών, ελληνοφώνων κτλ – δικαιολογημένοι βεβαίως αυτοί) αλλά και των πλαστών ελληνοποιήσεων, ώσπου να παλιώσουν οι ασιάτες κτλ. και να προστεθούν στην ψηφοδεξαμενή. Ας σημειωθεί, ότι ~ 50.000 ψήφοι αντιστοιχούν σε  1%  εθνικό εκλογικό ποσοστό (και μεγαλύτερο, σε συνθήκες αυξημένης αποχής), άρα είναι κρίσιμοι για οριακές εκλογές.  Έτσι πχ. κρίθηκαν οι εκλογές του 2000 (που κάποτε πρέπει να διερευνηθούν)  κι ακόμα οι πρόσφατες ΤΑ στις οριακές περιπτώσεις (Αθήνα, Αττική, Θεσσαλονίκη  κ.α).  Ας σημειωθεί εδώ, ότι ο φετεινός περί ιθαγενείας νόμος με τον οποίο πολλοί μετανάστες συμμετείχαν στις εκλογές αυτές, ένας νόμος ακριβώς στα μέτρα της τέτοιας πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, ακυρώθηκε ως αντισυνταγματικός απ’ το ΣΤΕ, εγείροντας έτσι, μαζί με την αγανάκτηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, και μείζον πολιτικό θέμα.
Ας σημειωθεί ακόμα, ότι εδώ δεν πρόκειται απλώς για νίκες 4ετίας, αλλά για τη δι αυτών επανασταθεροποίηση του ετοιμόρροπου κομματικού συστήματος και κυρίως του  ΠΑΣΟΚ, που μετά την πρώτη του 10ετία, επιζεί ετοιμόρροπο επι 2 ακόμα 10ετίες (και μαζί του όλο το σάπιο σύστημα) κυβερνώντας μάλιστα τον κατήφορο της χώρας.

γ) αλλοίωση της πολιτισμικής ταυτότητας της χώρας.  Η  ΚΑ οπτική του ΠΑΣΟΚ, είτε ευρωσημιτική είτε γιωργοαμερικανική, στόχευσε στρατηγικά και συστηματικά στην εθνολογική και  πολιτισμική ταυτότητα της χώρας.  Το έλληνας-ορθόδοξος, ήταν εχθρικό για τις κοινωνικοπολιτικές και νοοτροπικές προσαρμογές-υποταγές που η ΚΑ θεωρούσε απαραίτητες για τη χώρα, στο πλαίσιο της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης και του βαρειά συνένοχου εγχώριου ΚΑ «ρεαλισμού».  Οι ταυτότητες έπρεπε να χαθούν, οι καθημερινές εικόνες να αμερικανοποιηθούν, οι αξίες να χρηματαποτιμηθούν, η εθιμική διάσταση της συνείδησης να πληγεί, τα βιβλία να πλαστογραφούν πραγματικότητες κι ορίζοντες, τα βιοτικά ρίσκα των αλλότριων επιλογών να γίνουν αποδεκτά, οι τάσεις πολύχρωμης μονοδρόμησης να κυριαρχήσουν πάνω στην απειθάρχητη συμπόρευση, το αντικρατικό μονομπλόκ να μεταλλαχθεί σε υπο-κρατικό δίπολο,  οι αντι-κρατικές αντιστάσεις να αλληλοακυρωθούν ως μοριακές αλληλοσυγκρούσεις, η ακαμψία της μέσης να γίνει ευπρεπής υπόκλιση, η πλαστικότητα της αυτο-ανάδυσης να καταστεί μανατζίριαλ διαχειρίσιμη, οι άνθρωποι να γίνουν περαιτέρω εργάτες και καταναλωτές.
Εδώ, ως αρχιμήδειο στήριγμα ανατροπής και πρόσχημα, χρησιμοποιήθηκαν τα πολλά νεοελληνικά στραβά, απ’ τον επαρχιωτισμό ως την κουτοπονηριά, αλλά και πάλι αυτό δεν έφτανε.  Η χώρα έπρεπε να υποστεί το σοκ του βιασμού που μόνο μια αλαλούμ πολιτισμική εισβολή μεγάλης κλίμακας θα εξασφάλιζε. Κι αυτό μεταφράσθηκε σε 10 – 15 % εισαγωγή μεταναστών με κάθε τρόπο, μέσα σε  2  δεκαετίες, σ’ ένα ρυθμό των 100.000 ετησίως τα τελευταία χρόνια, ένα ρυθμό που συνεχίζεται.
Στις πρώιμες αντιστάσεις και την αναδυόμενη ανησυχία της κοινωνίας αντιπαρατάχθηκαν θεσμικά (ή κι αποθεσμικά) ποικίλα και βαρειά ιδεολογικά οπλα. Η φιλόξενη Ελλάδα της γειτονιάς, κατηγορήθηκε απ’ τους εν Κολωνακίω κι Εκάλη ηγέτες της (και τη μείζονα διανόησή της) για ρατσισμό και ξενοφοβία – τα δυο ταυτίσθηκαν ύπουλα στην πλαστογραφική ιδεολογική απαξίωσή τους.  Η χώρα της απ’ αρχαιότητας κοσμοπολιτείας από Ατλαντικού έως Ινδικού, της βυζαντινής πολυεθνικής ελληνικότητας, της πρωτο-οθωμανικής και υστεροοθωμανικής Εσπερίας κι Οδησσού, της προπολεμικής μετανάστευσης στο νέο κόσμο και της μεταπολεμικής μετανάστευσης στη γηραιά ευρώπη, η χώρα των ελλήνων κι αρβανιτών ελλήνων κι εβραίων ελλήνων και αρμενίων ελλήνων κτλ. ως σήμερα, κατηγορήθηκε για ρατσισμό και ξενοφοβία. Στην πολυεθνική διάλυση των σχολείων αντιπαρατέθηκε η κολλεγιακή διαφυγή των ελίτ, στην πασιφανή έκρηξη της εγκληματικότητας οι ψευδείς στατιστικές, στην καταστροφή των βιωμένων οικονομικών η «συνεισφορά στην εθνική οικονομία», στο άβατο του περί την Ομόνοια κέντρου οι κοσμοπολιτιές των περί το Κολωνάκι μπαρόβιων παραπολιτικών, στις κραυγές των απελπισμένων συνοικιών οι κραυγές του «προοδευτισμού» και οι συναυλίες του Νταλάρα.
Είναι χαρακτηριστική εδώ η πρόσφατη προκλητική, παμφρουρούμενη κι εντός ναού (στο κέντρο της πληγής, στον Αγ. Παντελεήμονα) «αντιρατσιστική συναυλία» του ακατονόμαστου, που λέει κι ο Τζίμης ο Πανούσης, στην οποία συνέπραξαν Παπούλιας και Ιερώνυμος.  Η μετ’ ολίγες ημέρες απαντητική τοπική συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν και χρυσαυγίτες (γιατί όχι, δημοκράτες-δειμοκράτες μου;), πνίγηκε στο δακρυγόνο και στα κρότου-λάμψης που ρίχτηκαν ακόμα και μέσα στην εκκλησία όπου κατέφυγε το δερόμενο πλήθος. 


3.  Μια νέα κοινωνική απειλή & διλήμματα

Όλα αυτά βεβαίως τα προοδευτικά, αναπαράγουν και βαθαίνουν τα κοινωνικά κι εθνο-διχαστικά αδιέξοδα, με την ειδικότερη συνδρομή  της αριστεράς και της προόδου, ενώ δημιουργούν κι ενθαρρύνουν μια νέα κοινωνική απειλή.
Την απόδειξη έδωσε η κατάληψη της Νομικής από εκατοντάδες λαθρομετανάστες 10ετούς θητείας, και τα όσα έπονται σαν συνέχεια. Εδώ ενέχεται άμεσα η κυβερνητική πολιτική η οποία και προσμετρά το επί πλέον όφελος της ευκαιρίας για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (βλ. πιο κάτω Κ.4) καθώς κι αυτό της απόσυρσης απ’ την ατζέντα του φιάσκου Ζήμενς(1).  Ενέχονται όμως επί πλέον σύριζα κι όσοι επιμένουν να αντιλαμβάνονται το πρόσφατο γιαούρτωμα ως θυσία υπέρ της κοινωνίας. Εδώ αγνοείται μια βοούσα πραγματικότητα. Στη χώρα, τα μεγέθη, οι ρυθμοί και οι τρόποι της μετανάστευσης καθώς και οι μετέπειτα πρακτικές των μεταναστών, οι σχέσεις που έχουν διαμορφώσει με τις κοινωνίες υποδοχής και οι παραπέρα απειλές, προσδίνουν στη μετανάστευση αυτή καθαρά το χαρακτήρα Εισβολής.

Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εισβολής, δεν είναι εύκολη. Η χλιαρή διπλωματία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της διασπαρείσας αθλιότητας και οι όψιμοι φράχτες, λίγα μπορούν να κάνουν για το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Αλλά και κάθε ειδικότερου μέτρου κι αναζήτησης, προέχει ένα βασικό ηθικο-πολιτικό ξεκαθάρισμα των πραγμάτων. Σ’ αυτό, βασική παραμένει η γενικότερη κατανόηση της συστημικής μεταναστευτικής πολιτικής, όπως την επιχειρήσαμε πιο πάνω. Δεν φτάνει όμως αυτό. Ο αυτόνομος κοινωνικός λόγος απαιτεί και την αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό του, απαιτεί απαντήσεις και θεμελίωση στα ίδια τα ανθρωπιστικά και κοινωνητικά του στοιχεία.

Αυτό που πρέπει να γίνει πρώτα σαφές, είναι ότι η ως άνω μετανάστευση (κι οπωσδήποτε η υπερ-μετανάστευση) δεν αφορά μονομερή αναβάθμιση ζωής των μεταναστών, αλλά αντίστοιχη επιβάρυνση της ζωής των ντόπιων στις χώρες υποδοχής. Σε οριακές και υπό όρους περιπτώσεις (πχ. μεταπολεμική Γερμανία, βλ. και πιο πάνω) η ορισμένη  καπιταλιστική ανάπτυξη  βελτιώνει και το επίπεδο ζωής στις χώρες υποδοχής.  Και πάλι όχι χωρίς ασύμμετρες αρνητικές επιπτώσεις, εξ ου και οι σχετικές κοινωνικές αντιδράσεις, που ανεξάρτητα απ’ την πολιτική τους έκφραση ή κι εκτροπή, έχουν πίσω τους στοιχεία αρνητικής αναδιανομής στην ποιότητα ζωής.  Έτσι, οποιοσδήποτε λόγος στο θέμα οφείλει να έχει υπ’ όψη του αυτή την απλή αλήθεια, την αλήθεια για την πραγματική ανταγωνιστική βιοτική θέση ντόπιων και μεταναστών κι όχι τα συστημικά ψεύδη και ιδεολογήματα.  Το πραγματικό ηθικο-πολιτικό θέμα είναι το μετά απ’ αυτή την πραγματικότητα, όπως εγείρεται κι απ’ την κοινή πια διαπίστωση, ότι η χώρα δεν χωρά πια άλλους μετανάστες.  Δεν πρόκειται για απλή μετρική, αλλά για ηθικο-πολιτική απάντηση στο ερώτημα.  Ο κόσμος οφείλει να χωρέσει την παγκόσμια δυστυχία στο σπίτι του; Μήπως να την αποδιώξει (και πώς;) ενοχλημένος ή να την αγνοήσει κλεισμένος σε μια ψεύτικη ησυχία;  Η τι να κάνει τέλος πάντων; (2)

Κανείς δεν δικαιούται φυσικά, να υπερασπίζει τη μικρή και φρούδα ευημερία του, αδιάφορος για τη δυστυχία γύρω του.  Κι αυτό αφορά όχι μόνο τον καθένα χωριστά αλλά και τη χώρα συνολικά και τη συλλογική εθνική συνείδηση.   Μια χώρα άλλωστε, που η ίδια της η  ελευθερία-προοπτική είναι ανέκαθεν στενά δεμένη με τις εκφράσεις και περιφορές της παγκόσμιας δυστυχίας, που όλο και τριγυρνούν  εδώ για απαντήσεις, απειλώντας αλλοιώς να επιστρέψουν. Η δυστυχία αυτή και η επιθετική εκφρασή της, έχει από πολλούς αιώνες κι επανειλημμένα διαλεχθεί με το ελληνικό έθνος, αποτελώντας έτσι οργανικό στοιχείο στην εθνική ηθική-πολιτική στάση.  Έχει καταγραφεί ως αλληλέγγυο οικουμενικό κι εκπολιτιστικό πνεύμα, αλλά και ως αμυντική-απωθητική-ελευθερωτική αποφασιστικότητα.  Ως όψη που μετράει τη γη, αλλά κι ως κόψη τρομερή.  Απέναντι σε κάθε επιθετική δυστυχία, όπως αυτή των μηδικών σατραπειών, αυτή των μογγολικών ορδών, κι αυτή της νεώτερης ευρωπαϊκής κοινωνικής αιχμαλωσίας, η ελληνική στάση είχε αυτό το διπλό χαρακτήρα.  Την υπεράσπιση των πατρώων αλλά και την ιδιαίτερη ανθρωπιστική ελευθερωτική συμβολή της ή αλλοιώς τον εκπολιτισμό των απειλητικών ορδών.


4.  Περί Ανθρωπισμού

Πρέπει εδώ να ξεκινήσουμε απ’ τον ανθρωπισμό, όπως υπεισέρχεται στα ανόητα αριστερά επιχειρήματα, αλλά κυρίως όπως όντως απασχολεί συνειδησιακά την ίδια την πληττόμενη και συκοφαντούμενη κοινωνία.
Ο ανθρωπισμός δεν αφορά ούτε περιστασιακή ελεημοσύνη, ούτε  παρεκκλησιαστικές ή παραπολιτικές-ΜΚΟ εργολαβίες, ούτε ισόβια και πλήρη ερυθροσταυρίτικη αφιέρωση, ούτε μια ανάλογη διαρκή αυτοθυσία.  Κι αυτό, διότι ένας τέτοιος ανθρωπισμός απλώς αναπαράγει την ανάγκη του και τον εαυτό του, ενώ ηθικά, όταν δεν αφορά το ευθέως εργολαβικό αζημίωτο, συνδέεται με την ψυχο-πονιάρα, ψυχοσωστική, στενό-κοσμη, απέπλιδα, στενο-πρόσωπη ακτιβιστική δραπέτευση απ’ το κοινωνικό δράμα. Ο ανθρωπισμός δεν αφορά μεν ψευδοφιλάνθρωπα προσχήματα και λόγια, μα ούτε αφορά έναν ακτιβιστικό αλτρουϊσμό, στον αντίποδα δήθεν του τρέχοντος ατομισμού. Οσο κι αν εκδηλώνεται (και) με αλτρουϊστικές πρακτικές, όσο κι αν οι πρακτικές αυτές κατά περίπτωση (συγκυρία) μπορεί να αποτελούν την κύρια έκφρασή του, όσο κι αν έχει ηθική-πρακτική αξία η θεραπεία ενός πάσχοντος μέσα σε εκατομμύρια άλλους, ο ανθρωπισμός, δεν εξαντλείται στα ψυχοπονιάρικα και τα προσκοπικά. Κι αυτό φαίνεται καθαρά, όταν ο προσκοπικός ακτιβισμός δεν αντιπαρατίθεται απλώς στην πλεονεξία των «δυο χιτώνων» αλλά αναδεικνύει διλήμματα ανταγωνιστικής επιλογής - στη Μπιάφρα ή στο δίπλα υπόγειο να πάει ο χιτώνας;  Φυσικά, εδώ ελλοχεύει μια απάντηση ότι οι οριακές περιπτώσεις δεν μπορεί να αποτελούν προσχήματα σχολαστικού στρίβειν δια του αρραβώνος.
Αμ δε.

Πρώτον, έτσι κι αλλοιώς καλά είναι και τα προσκοπικά και κανείς δεν τα ξορκίζει.  Δεύτερον, οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι οριακές, αλλά ο κανόνας.  Τρίτον, έτσι κι αλλοιώς εν προκειμένω, για ανταγωνιστικές επιλογές συζητούμε – να ταϊσω την Ασία ή το Πέραμα; Τέταρτον, τα οριακά και τα δύσκολα, τα δίνει ο θεός όχι για σχολαστικό πασατέμπο ή για ψευδο-αντισχολαστική παράκαμψή τους, μα για υπερβάσεις των «προφανών» του τρέχοντος κοινού λόγου, δηλ. για σταυρόλεξα (= σταυρός + λόγος) ανιόντος ανθρωπισμού, πράμα που ξεπερνά και «πρακτικιστικά» και «θεωρητικά» τον αλτρουϊστικό ακτιβισμό.

Κι ενώ η ως τώρα κατάστρωση του θέματος, δεν αποφεύγει – ευτυχώς – τα της προσωπικής επιλογής και φώτισης «στο κάτω-κάτω», αυτού του είδους η «τελική» επιλογή είναι πράξη κι όχι πραξεολογία. Που θα πει ότι η «στο κάτω-κάτω» αποστολή του χιτώνα εναλλακτικά στη Μπιάφρα ή την Αϊτή, καλώς μεν έγινε αφού έτσι με φώτισε, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή ορθοπραξίας υπέρ  Μπιάφρας πχ. και κατά της Αϊτής. Ενώ βεβαίως, στην περίπτωση που προτείνεται ως τέτοια συνταγή, καταδεικνύεται αυτομάτως ότι τα αλτρουϊστικά είναι προσχήματα εγωιστικής (υποκειμενίστικης) «ψυχοπονιάρας» προεπιλογής, και αντίστοιχης κατευθυντήριας αξίωσης.

Πέραν όμως της «κάτω-κάτω» διάστασης του ανθρωπισμού, παραμένει το σταυρόλεξό του, ο αναβαθμιστέος κοινός λόγος για το θέμα.  Εδώ, κι αφού στα περί αλτρουιστικού ακτιβισμού αναφερθήκαμε πιο πάνω, πρέπει περαιτέρω  και χωρίς πολλά-πολλά, να απορριφθούν όλα τα αριστερά κριτήρια κι απαντήσεις του γνωστού τύπου, δηλαδή ότι ανθρωπισμός είναι ο σωστός ανθρωπισμός, και σωστός είναι αυτός που μάθαμε ότι είναι, και που περιλαμβάνει την καλή ανταπόκριση στα παλαιοσοβιετικά κριτήρια, την θορυβώδη-αντιπαιδευτική-μισαλλόδοξη υπαρξιακή κοινωνική προκλητικότητα, διάφορα πιασιάρικα στοιχεία εξωτικού διεθνισμού και τέλος αποκρισιμότητα στο ιδιαίτερο νταραβέρι της γκρούπας μας.
Βέβαια, αν πεταχτούν όλα αυτά δεν μένει και τίποτα για την αριστερά. Κι όμως, της μένει ολόκληρος αναπροσανατολισμός, τόσο στο συγκεκριμένο ζήτημα, όσο και στα γενικότερα που έχουμε αλλού αναφέρει. Κι οπωσδήποτε μένουν, τα πολύτιμα στοιχεία του βαθέως ψυχοπυρήνα των ανθρώπων της, που τώρα παραμιλούν και παραπράττουν μέσα απ’ τα αριστερά ιδεολογήματα.


5. Ο ανθρωπισμός ως έμπρακτος είναι πολιτική

Τώρα, σε μερικώς καθαρισμένο τοπίο, ίσως στο ανθρωπιστικό ερώτημα  – και χωρίς φυσικά να το εξαντλεί - να χωράει και η συνακόλουθη των άνω, διαπίστωση. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, δεν αφορά μια διμερή σχέση ελεημοσύνης ή αλληλεγγύης ανάμεσα σε δυό ανθρώπους (ή δυό ομάδες ανθρώπων), αλλά μιά τριμερή σχέση που περιλαμβάνει κι επιπτώσεις σε τρίτους ανθρώπους, άρα εγείρει θέμα γενικότερης οικονομίας των ανθρώπινων πραγμάτων. Αποτελεί έτσι ένα Πολιτικό ζήτημα, και μάλιστα πέραν του (εγγενώς ανεπαρκούς) «ανθρωπιστικού ακτιβισμού» καθώς και πέραν του (αντι-κοινωνικού) αριστερού μετωπισμού.  Ετσι, όσο κι αν ως πολιτικό ζήτημα ενσωματώνει μερικώς ακτιβιστικές και μετωπικές πρακτικές, κυρίως ορίζεται σε ρήξη με την αναγωγή του στις πρακτικές αυτές.
Αλλά η πολιτική φύση του ανθρωπιστικού ζητήματος, δεν υπονοεί αυτομάτως την  α’ ή β’ στρατηγική ή πλατφορμίστικη έκφρασή του, αφού τα πολιτικοστρατηγικά ζητήματα αναζητούν τις δικές τους σύνθετες απαντήσεις, ζήτημα εκτός του θέματος αυτού. Δεν είναι όμως και ζήτημα άσχετο μ’ αυτές τις λιγότερο σύνθετες πολιτικές απαντήσεις, αφού και στις απαντήσεις αυτές η ανθρωπιστική διάσταση οφείλει να είναι παρούσα, και δη κυρίαρχη, ως ανθρώπινη κι όχι ως απλώς ψυχοπονιάρα.

Το συμπέρασμα εδώ είναι ότι το ανθρωπιστικό ζήτημα αφορά μιαν ανθρώπινη πολιτική, που σημαίνει μια πολιτική που αξιώνει τον άνθρωπο – στο τώρα του και στη σχέση του τώρα με το αύριο, μ’ όλα τα σχετικά ζητούμενα – δηλ. που αξιώνει το Υποκείμενο της πολιτικής αυτής, ενώπιον του  Αντικειμένου του δηλ. του Αλλου Εαυτού του ή αλλοιώς ενώπιον Θεού κι Ανθρώπων. Αν το συμπέρασμα αυτό είναι σωστό, μ’ όλο που μια σειρά πολιτικά επίδικα κι ερευνητέα παραμένουν, και μ’ όλο που η πολιτική έχει το καλό και το κακό να μην είναι τυφλοσούρτης – άρα δεν δίνει μιαν «αντικειμενική» απάντηση εδώ, υπέρ της Μπιάφρας και κατά της Αϊτής – τότε προσφέρει ένα κρίσιμο στοιχείο.  Χωρίς ψευδαντικειμενισμούς και χωρίς να απαξιώνει την προσωπική «στο κάτω-κάτω» επιλογή, η πολιτική διαμορφώνει το κοινό έδαφος της συλλογικής υποκειμενικής-αξιωτικής απάντησης, όταν φυσικά είναι τέτοια που όντως να το διαμορφώνει. Και τέτοια είναι όταν έχει θεμελιακή πραγματική και ιδεολογική αναφορά σ’ ένα τέτοιο κοινό-διαμορφωτικό τόπο, στο μείζονα ειδοποιό πολιτισμικό τόπο, στον κύριο ταυτοτικό τόπο στον οποίο η ανθρώπινη ταυτότητα πλάθεται κι επάγεται, δηλ. στον ειδοποιό εθνικό τόπο-τρόπο.

Έτσι, το εθνικό (μας)  δεν αντιπαρατίθεται στο ανθρώπινο αλλά το μορφοποιεί σε μια διαρκή αλληλεπαγωγή, χιλιετίες τώρα (και κατά την έως σήμερα κατά περίπτωση εθνική ιστορική ποιότητα κι αντοχή του), ενώ ως προς το θέμα μας το εθνικό εμπεριέχει το ανθρωπιστικό, κι αντίστροφα το ανθρωπιστικό εμπεριέχεται στο εθνικό (3).  Αυτό θα πει ότι το ανθρωπιστικό ζήτημα (ως μετ-ακτιβιστικό και μετ-αριστερό) υπακούει στην (αναγκαία) εθνική-πολιτική συλλογικότητα (και τις αντίστοιχες υποκειμενικότητες) η οποία και κοινωνεί ιδεο-πρακτικά με τα Νυν και τα Αιέν  Ανθρώπινα.


6.  Ηθικοπολιτικές προτεραιότητες και κατευθύνσεις

Η προκύπτουσα σειρά, πέρα απ’ τα εξειδικευτικά  κενά της είναι: Ελληνεθνικό το Πατρώως επαγόμενο Ανθρώπινο  κι  Ανθρωπιστικό παρ’ ημίν, το Εθνικοπολιτικό ανιόν των Ελλήνων. Η ιεράρχηση αυτή, εμπεριέχει το γνωστό «πρώτα η Ελλάδα», που ‘λεγε κι ο Σημίτης, αλλά πιο ουσιαστικά.

Πρώτον, δεν ταυτίζεται με το «Γκρίκχελαντ ύμπερ άλες», όπως ίσως θα το διάβαζαν πολλοί, με την εθνικιστική δηλ.αυτο-αξίωση (ερήμην του πατρώος επαγόμενου Ανθρώπινου στοιχείου) κι τις σχετικές αξιώσεις επιβολής.

Δεύτερον, δεν είναι προσχηματική μόνον προτεραιότητα στα καθ’ έκαστα, δεν συνοδεύεται δηλ. απ’ το έτερον του Σημιτισμού ρητό, ότι «δεν θέλουμε μια χώρα φρούριο» και τις ανάλογες πασοκόφουσκες.

Τρίτον, στο βαθμό που ο κοινός τόπος-λόγος  δέχεται  εθνική πίεση προερχόμενη απ’ όποια παγκόσμια δυστυχία ή άλλη βουλιμία, η ηθικοπολιτική προτεραιότητα είναι σαφής, αποτελώντας και το αντίστοιχο πλαίσιο αναζήτησης εξειδικευτικών μέτρων, εκ του συνόλου του εθνικοπολιτικού οπλοστασίου,  κατά την αναγκαία πολιτική οικονομία και σειρά. Ο ανθρωπισμός, ως άνω, δεν είναι λόγος για να υποδεχτεί η χώρα τα αφρασιατικά μιλιούνια, ούτε λόγος η λιμοκτονούσα εισβολή να μετονομαστεί σε κοινωνική-ανθρωπιστική ανάγκη. Αυτό καθόλου δεν υπαγορεύει την εχθρότητα στο λαθρομετανάστη, ούτε απαγορεύει την κατ’ οικονομίαν περίθαλψή του. Υπαγορεύει όμως την αποφασιστική αντιπαλότητα στην εισβολή του - ως εισβολή και χωρίς καλλιτεχνικές φιοριτούρες – σ’ αγαπώ, σε συμπονώ,  να δούμε και πως θα σε συμπονέσω κι εμπράκτως ως εκεί που μπορώ, αλλά συγκάτοικο με το ζόρι δεν θα σε δεχτώ. Στην ανθρώπινη μοίρα κι επιδίωξή μας, τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια(4).
Υπαγορεύει βεβαίως, στο πλαίσιο και της έμπρακτης κατανόησης, και την οριακή διερεύνηση των αντοχών κι ανοχών - μήπως στα 10 εκ. χωράνε και  100.000 μετανάστες (~ 1%), και δη Αλβανοί κατά προτεραιότητα από κάθε άποψη; Αν μάλιστα αυτό απαντά και σε ειδικότερες κοινωνικές κι αναπτυξιακές ανάγκες (όχι αυτές της ΚΑ που αναφέραμε πιο πάνω), τόσο το καλύτερο.

Τέταρτον, τα σωστά κι άγια (κι ελληνοχρωστούμενα άλλωστε) ασυλοπολιτικά, δε μπορούν να υπακούουν απλώς σε συμβατικούς δικαιϊκούς κανόνες, αλλά οφείλουν στην ουσιαστική δικαιϊκή λογική τους να συνυπολογίζουν κι αριθμούς – πχ. τι σημαίνει  1%  πολιτικά διωκόμενοι  ασιάτες κτλ.(5)

Πέμπτον, οι σαφείς εθνοπροτεραιότητες, δεν αποτελούν λόγο-τρόπο για παράκαμψη του μεγάλου κοινωνικού θέματος «δυστυχία-μετανάστευση», ούτε εύσχημο εγκλεισμό στην όποια «εθνική ευδαιμονία».  Αντίθετα, η ίδια η ένταξη του ζητήματος στην αναγκαία εθνική πολιτική, αποτελεί μια απ’ τις εθνοπροτεραιότητες.  (Φυσικά, έξω απ’ τη βιούμενη πίεση  της «οικουμένης» στο «έθνος», υπάρχει πάντα η τάση όχι για εθνική οικουμενικότητα αλλά για (αντ)εθνικό-εγωϊστικό χαζοευδαιμονισμό, σε σύγκρουση μάλιστα με τον αντίπερα «προοδευτικό» αγριανθρωπισμό. Πάντα έτσι η εμπειρία, πικρή ή γλυκιά, έχει την αξία της. Ομως η εμπειρία έχει και την ιστορική καθώς και τη θεωρησιακή εκφρασή της πράγμα που σημαίνει ότι δεν συνιστά σοφία η διαγραφή ανάλογων ιστορικών εμπειριών και η αποφυγή των αναγκαίων διδαγμάτων ).
Οι βασικοί άξονες μιας τέτοιας πολιτικής είναι ουσιαστικά οι εξής δύο, πέρα απ’ τις εξειδικεύσεις τους.
α) ο εκδημοκρατισμός και η κοινωνική - αναπτυξιακή πολιτική  στον τρίτο κόσμο, αποτελεί σταθερό εθνικό στόχο, απαιτώντας κι αντίστοιχες συστηματικές εθνικές και διεθνείς παρεμβάσεις, πολιτικές, οικονομικές και τεχνικές.
β)  το κύριο βάρος του σχετικού αγώνα έχουν οι ίδιοι οι ιθαγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι μάλιστα πρέπει να κατευθύνουν εκεί την εγχωρίως δημιουργουμένη κοινωνική και πολιτική πίεση, κι όχι στην μεταναστευτική εκτόνωση και μεταφόρτωσή της.


                                                                                                               
Παραπομπές
Οι παραπομπές αυτές προστέθηκαν τον Δεκέμβριο του 2014 εν όψει της αναδημοσίευσης του άρθρου στο υπό έκδοση τότε βιβλίο «Μετέωρα Βήματα». Εχουν αναριθμηθεί στο εδώ απόσπασμα, αφού αφαιρέθηκαν παραπομπές που αφορούν άλλα κεφάλαια του άρθρου «Στάχτες & Σπίθες». Επίσης η παραπομπή 2 μεταφέρθηκε ως ανεξάρτητο μικρό κείμενο στο υπ’ αρ. 2 συνοδό κείμενο αυτής της δημοσίευσης. Τέλος, παραπομπή 3 είναι πρόσθετη σ’ αυτή τη δημοσίευση, μετά από παρατήρηση φίλων ότι το σχετικό σημείο χρειάζεται ειδικότερη διευκρίνιση.

1.        Στην επικαιρότητα της περιόδου ήταν το φιάσκο Ζήμενς – η εξεταστική επιτροπή της βουλής  που ερευνούσε το σκάνδαλο Ζήμενς, κατέληξε όχι σε πόρισμα αλλά σε 5 αλληλοσυγκρουόμενες πορισματικές εκθέσεις που εξέδωσαν χωριστά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑΟΣ, το ΚΚΕ κι ο ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύοντας έτσι τα στοιχεία κομματικής κ.α. σκοπιμότητας πίσω απ’ τις σχετικές διαδικασίες «κάθαρσης» (βλ. & Παραπομπή (5) στο εδώ άρθρο «Μέρες Μαγιού...» & (6) στο άρθρο «Το μετέωρο βήμα...»).
Με την ευκαιρία υπενθυμίζεται ότι το σκάνδαλο Ζήμενς αφορούσε ζημία του δημοσίου ~ 70 εκ. $Ε (παράνομες αμοιβές κτλ) για σχετικές κρατικές προμήθειες ύψους ~ 240 δις δρχ. ( ~ 700 εκ. $Ε ) δίνοντας έτσι και γενικότερα μια εικόνα της επιβάρυνσης των δαπανών δημοσίων προμηθειών ως επιβάρυνση της τάξης του 10%.  Το ποσοστό αυτό επιβάρυνσης διασταυρώνεται και με τις αμοιβές που προβλέπουν επισήμως για τους αντιπροσώπους και μεσάζοντες διάφορες εταιρίες προμηθειών του δημοσίου, περιλαμβανομένων κι αυτών του στρατιωτικού υλικού.  Ακόλουθα μπορεί να γίνει μια αδρή – ενδεικτική προσέγγιση των ετήσιων επιβαρύνσεων του δημοσίου, αν θεωρήσουμε ότι οι σχετικές προμήθειες (κι εργολαβίες) κινούνται στα επίπεδα των 20 δις.

2.        Βλ. συνοδό κείμενο  (2) πιο κάτω  -  Πρόταση στην ΚΑΠ-Σπίθα.

3.   Το εθνικό (μας) εμπεριέχει το ανθρωπιστικό  &  αντίστροφα το ανθρωπιστικό (μας) έχει ως αναγκαία κοιτίδα του το εθνικό  δηλ. το έθνος αποτελεί κοιτίδα του ανθρωπισμού & ανθρωποποιητική συνθήκη.

4.     Αναφορά στο γνωστό στίχο του Ο.Ελύτη.

5.   Το ελληνικό Σύνταγμα (και πριν απ’ αυτό ο ελληνικός Τρόπος) απαγορεύει την έκδοση αλλοδαπών διωκόμενων για δράσεις Ελευθερίας. Επίσης ο ΟΗΕ, κατά σχετικές διεθνείς συμβάσεις και το εθιμικό διεθνές δίκαιο, απαγορεύει την «επαναπροώθηση» προσφύγων σε περιοχές που η ζωή ή η ελευθερία τους απειλούνται για κοινωνικοπολιτικούς λόγους. 
Ωστόσο το πνεύμα του Συντάγματος, όπως μαρτυρεί κι ολόκληρη η εθνική παράδοση, είναι η προστασία της Ελευθερίας & των αγωνιστών της Οικουμενικά, όχι όμως ως εισβολή και κατάληψη του εθνικού χώρου από πιεζόμενα στίφη δηλ. όχι έναντι του εθνικού αφανισμού. Ομοίως το πνεύμα του ΟΗΕ αφορά την προστασία της ζωής και της ελευθερίας πολιτικών προσφύγων κι όχι την εγκατάσταση του 3ου κόσμου στις ανεπτυγμένες χώρες. Το αναγκαίο μέτρο εδώ όπως και οι ειδικότερες εθνικές υποχρεώσεις συνεισφοράς στην οικουμενική ελευθέρωση δεν εξομοιώνονται με τις υποκριτικές επικλήσεις «ανθρωπισμού», «διεθνισμού» ή «συντάγματος» απαιτώντας μεταξύ άλλων και την παρρησία και τις επιστημονικές καταθέσεις της εθνικής διανόησης, ας πούμε πχ. των συνταγματολόγων ή των διεθνολόγων που περί διάφορα υπαγορευόμενων σκοπιμοτήτων συνήθως τυρβάζουν.

                                                                                                 * * *



ΣΥΝΟΔΑ ΚΕΙΜΕΝΑ


1.  Μεταναστευτικό και Οικουμενικές υπερβάσεις (2019).

Το μεταναστευτικό είναι ασφαλώς ένα περίπλοκο θέμα με πολλές όψεις & διαστάσεις, απ’ τις προσφυγικές και τις γεωπολιτικές έως τη δουλεμπορία και τις ΜΚΟ μπίζνες.  Ανήκει στην πεντάδα των μεγάλων ζητημάτων που, συνδεδεμένα μάλιστα μεταξύ τους, καταγράφουν την κρίση του σύγχρονου κόσμου και προσδιορίζουν τα κύρια πεδία όπου θα κριθούν οι προοπτικές του. Στην ίδια πεντάδα ανήκουν οι εκρηκτικές παγκόσμιες δημογραφικές εξελίξεις, τα οικονομοπολιτικά συστημικά αδιέξοδα με τις γεωπολιτικές παραμέτρους τους, τα οξυνόμενα προβλήματα ψυχοκοινωνικής διάλυσης παγκοσμίως και οι εντεινόμενες περιβαλλοντικές απειλές.
Το μεταναστευτικό, όπως και καθένα απ’ τα μεγάλα αυτά ζητήματα κι οπωσδήποτε η αλληλοσύνδεσή τους, τίθεται ενωπιόν μας, ευτυχώς, με τον σύνθετο τρόπο στο οποίο προβάλλουν οι δυο βασικές όψεις της ανθρώπινης στάσης, δηλ. η ηθική-ιδεολογική και η τεχνική-πρακτική όψη. Και λέω ευτυχώς, διότι οι ίδιοι οι περιορισμοί & δυνατότητες των δύο αυτών όψεων υπαγορεύουν, αν και με περίπλοκο και στοιχηματικό τρόπο, τις διεξόδους που είναι άξιες του ανθρώπου, της βιοτής και της προοπτικής του.  Διαψεύδοντας κάθε βιοτικά ανεδαφική κι επομένως απάνθρωπη ηθικολογία και κάθε ρομαντική ή κάπηλη ιδεοληψία και  αλλά και κάθε ψευδορεαλιστική τεχνική που χωριζομένη ηθικής «πανουργία φαίνεται», δηλ. καταδεικνύεται  αυτοχειριαστικά κουτοπόνηρη, καθώς μας έχουν προειδοποιήσει οι πρόγονοι.
Αυτό, καθόλου βέβαια δεν σημαίνει ότι μια «μέση λύση» στάσης απαντά στο βιοτικό πρόβλημα, έστω κι αν το οικονομεί κατά περίπτωση συγκυριακά, ούτε καν σημαίνει πως απλοί κανόνες (απ’ το δεκάλογο της κιβωτού, ως το κόκκινο βιβλίο του Μάο ή τη φιλελέ λίστα από κορκτίλες κτλ.)  άρκεσαν ποτέ ή ταυτίζονται με κάποια «χρυσή τομή».  Σημαίνει ότι το τοποθετεί στο πεδίο της πολιτικής η οποία ακριβώς βαρύνεται με τον προσδιορισμό και την προώθηση των εκάστοτε εφικταναγκαίων.  Που απ’ αυτή την άποψη (οφείλει να) έχει το ένα πόδι μέσα στον τρέχον κοινωνικό βίωμα, συνείδηση και στάση, και το άλλο μπροστά και πάνω απ’ αυτή.
Βεβαίως η πολιτική, διεθνώς κι εγχωρίως, στις κύριες πλευρές της κάθε άλλο παρά είναι αυτή - η ολόπλευρη πολιτισμική κρίση του σύγχρονου κόσμου βοά γι αυτό.  Όμως η δουλειά των μεγάλων κρίσεων, στο παρελθόν και σήμερα,  είναι αυτή, να καλούν σε ανάδυση πολιτικών και βιοτικών ανατροπών κι ανασυγκροτήσεων.  Φυσικά η ανάδυση αυτή, θεωρητική και πρακτική, δεν είναι ούτε στιγμιαία ούτε  γραμμικά ομαλή, ούτε μας τοποθετεί έναντί της «με ίσο δικαίωμα ψήφου» - δεν έχει καν νόημα κάτι τέτοιο - αλλά γίνεται επίπονα, παθηματικά, βασανιστικά και με κρίσιμα κεφαλόσκαλα, μέσα απ’ τη διαλεκτική του κοινωνικού σώματος και  των προφυλακών που προβάλλουν απ’ αυτό.

Η απόκριση στο τεράστιο μεταναστευτικό ζήτημα της εποχής ξεκινάει απ’ την κατανόηση του μεγέθους του αλλά και του μεγέθους της πολιτικής που απαιτεί. Καμμιά σχέση με την πολιτική ως «ανθρωπιστική ηθικολογία» ούτε με την πολιτική ως «τεχνική απαλλαγής απ’ το πρόβλημα».  Διότι :

α) οι λύσεις στα μεγάλα βιοτικά προβλήματα είναι πάντοτε πολιτικές, δηλ. αφορούν σύνθετες διαδικασίες ρύθμισης ανθρώπινων σχέσεων κι εν πολλοίς εκτός του τρέχοντος κοινού λόγου και γνωμοδοσίας, παρ’ ότι κι αυτά αποτελούν απαράγραπτη συνιστώσα της πολιτικής και των λύσεων. Μόνο στο έδαφος του πολιτικού, αδιέξοδες ψευδοηθικές & ψευδορεαλισμοί μπορούν να παραμεριστούν υπέρ μιας όντως ανθρώπινης στάσης που έτσι εξ ορισμού είναι και στάση πολιτική.

β) η ηθικολογία έχει κοντά πόδια, είτε πίσω της έχει ανεδαφικούς ρομαντισμούς, είτε πονηρές και κάπηλες πολιτικές, κομματικές ή άλλες στοχεύσεις, είτε αποποιείται την πολιτική είτε την προσποιείται.  Σε κάθε περίπτωση αποτελεί έκπτωση της πολιτικής και των εκάστοτε εξ αυτής αναγκαίων θεσμίσεων, αντίθετα με την ηθική που κάθε διέξοδη πολιτική έχει ανάγκη.
Τα παραδείγματα της κοντοπόδαρης αυτής έκπτωσης είναι πρόσφατα.  Η αθλιότητα της δήθεν «ανθρωπιστικής» κι  «αντιρατσιστικής» πολυετούς συστημικής εκστρατείας στην οποία έχουν συμπράξει πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες καθώς και διάφοροι υπεργολάβοι, συνάντησε το ψέμα της στη Μόρια & τις κατεχόμενες πόλεις.  «Είπαμε ανθρωπιστική αλληλεγγύη αλλά κάπου υπάρχει κι ένα όριο»,  θα πεί ο Ιερώνυμος, ομολογώντας αθελά του «πολιτικά» το ηθικό έλλειμμα των συναυλιών «φιλοξενίας» τις οποίες ευλογούσε τότε, ως συνοδός του Νταλάρα.  Ο μεσαιοταξίτικος «ανθρωπισμός» με ξένα κόλυβα, συνάντησε το κάπηλο ψέμα του στην κατοχή που διέρρηξε τα γκέτο που ο ίδιος οριοθετούσε στις πίσω γειτονιές κι απλώνεται ήδη απειλητικά στα σαλόνια του. Ο «ανθρωπιστικός προοδευτισμός» της Τασίας & σία, η «παράτυπη» γλωσσοπλαστογραφία, το καλοσώρισμα «φιλανθρωπίας» στις μεταναστευτικούς ψήφους (που ήδη πλησιάζουν το 10% των ψηφοφόρων & το 1/3 των συριζοψήφων), συνάντησαν και εδώ τα αδιέξοδα και τα μπούμεραγκ που εκπροσωπεί σε κάθε τομέα η κάθε αριστερά.  Οι μεταμοντέρνοι ακραιοφιλελέδες κάθε φυράματος, αυτοί που το ‘θελαν «πολυπολιτισμική Νέα Υόρκη», εξηγούν περίτεχνα ότι εννοούσαν τις λαμέ συνοικίες της κι όχι το άγριο Μπρονξ. Υπάρχουν βέβαια και οι pay roll γραφίδες και μικρόφωνα, κατά καιρούς σε έξαρση καληώρα, που επιδιώκουν συσκοτίζοντας και παρελκύοντας να ορίσουν διαδοχικά την εισβολή ως φιλοξενία, μεταφόρτωση στους πληβείους ιθαγενείς, ενσωμάτωση στην εξελισσόμενη ιθαγενή μειοψηφία, αφομοίωση στο σύστημα της εξουσίας και του παρασιτισμού τους.
Πλέον συνεπής και ειλικρινής στον αυτοκτονικό της χαρακτήρα η «ηθική» στάση των εξεγερμένων μπαχαλάκηδων, διαφόρων προελεύσεων, παραμένει τυφλά εχθρική σε μια κοινωνία που είτε υλικώς είτε ψυχικώς τους ωθεί εκτός της, παραμένει εχθρική σε μια χώρα εχθρική στους πολίτες της.  Μια στάση που ζητάει σπαρακτικά την πολιτική της πλήρωση (δηλ. τον αναβαθμιστικό οδηγό της) σε τυφλές μολότωφ και στων τοίχων τα μηδενιστικά συνθήματα - καταστρέψτε τον πολιτισμό, κάτω τα σύνορα, έλληνες είστε και φαίνεστε,  κτλ.
Η στενή σχέση στεγνής απολιτίκ «ηθικής» κι ανθρωπιστικού μηδενισμού είναι κραυγαλέα και στους πνευματικούς χώρους, πχ. στους παπαδερούς.  Μια «ηθική» στεγνή κι ανθρώπινα ανοικονόμητη, δηλ. απολιτίκ, ήταν πίσω απ’ το κήρυγμα του Αμβρόσιου πως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι άνθρωποι. Μια «άλλη ηθική», επίσης όμως στεγνή κι ανθρώπινα ανοικονόμητη, δηλ. απολιτίκ, ήταν και πίσω απ’ τη δημόσια τοποθέτηση άλλου ιεράρχη.  Αυτού που στην αγωνία ακροατή του, πως αν συνεχίσει η μεταναστευτική εισβολή θα χαθούμε, απάντησε:  «Ε, ας χαθούμε».

γ) η τεχνική έχει επίσης κοντά πόδια, είτε αφορά απλές τεχνικές επινοήσεις, είτε ονομάζει τον εαυτό της πολιτική.  Φυσικά, στα χέρια μιάς κατάλληλης πολιτικής, οι τεχνικές  ( φράχτες, περιπολίες, δομές περιορισμού, διαλογές, επαναπροωθήσεις κτλ.) όπως και οι υψηλότερης τάξης τεχνικές, που ωστόσο απέχουν της πολιτικής ( ευρωπαϊκές & διεθνείς συμφωνίες, συμπράξεις, βοήθειες κτλ. ) έχουν το ρόλο και τη χρησιμότητά τους.  Όλα αυτά όμως αποτελούν επίσης έκπτωση της πολιτικής αδυνατώντας, ακόμα κι όταν εγκαταλείψουν την ηθική τους μάσκα, να καταστούν αποτελεσματικά, πολύ δε περισσότερο μπροστά στα τρομακτικά επερχόμενα.  Το βατερλώ της «τεχνικής» πολιτικής καταγράφεται σε ρυθμούς κι αριθμούς, πνιγμούς, βιασμούς, εξεγέρσεις, συμμορίες κτλ, σε τσιπροεξηγήσεις πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα, σε μετατροπή της ακτοφυλακής σε συλλέκτες μεταναστών, σε καμένες απειλές πως θα κάνουν «Κούγκι» την Ευρώπη, σε ΜΚΟ πάρτυ, σε δουλεμπορικές μπίζνες, σε θύλακες και διόδους πλήθους πρακτόρων, σε κοινωνική διάλυση των νησιών, σε επεκτεινόμενες τοπικές αναστατώσεις και συγκρούσεις στην ενδοχώρα, στην εκκόλαψη μεγάλου εθνικού διχασμού. Κι αυτά την ίδια ώρα μιας επεκτατικής τουρκικής πολιτικής που, πέραν των άλλων, δημιουργεί μια πέμπτη φάλαγγα σε ελληνικό έδαφος και μια δεξαμενή εκατομμυρίων εισβολέων έτοιμων για την κατάλληλη στιγμή της μαζικής τους εξαπόλυσης. Και την ίδια ώρα που η φιλελέ δύση, μόλις που γεύεται αψύλλιαστη στην ουσία για το τι έρχεται τις επόμενες δεκαετίες.

Επισημαίνοντας τα παραπάνω, δεν επιχειρούμε κριτική κάποιων επί μέρους μέτρων κι αποφάσεων ούτε επισείουμε κάποια μαγική τεχνική συνταγή. Απεναντίας, επισημαίνουμε ότι το πρόβλημα είναι τάξης μεγάλων, μα πολύ μεγάλων, πολιτικών και βασικής εθνικής προτεραιότητας. Απαιτεί ως εκ τούτου, βεβαίως τα καλύτερα δυνατά βραχυχρόνια μέτρα με κεντρικό τους άξονα την αποθάρρυνση κι ανάσχεση της εισβολής, όποια κι αν είναι αυτά. Κυρίως όμως απαιτεί την ανάπτυξη μιας μείζονος πολιτικής χωρίς την οποία οποιαδήποτε επί μέρους μέτρα θα αποδειχθούν απολύτως ατελέσφορα.  Μιας πολιτικής που καμμία σχέση δεν έχει με την πολύπλευρα μάταιη απαίτηση οι ευρωπαϊκές χώρες να μοιραστούν το βάρος των μεταναστευτικών πιέσεων που δέχεται η χώρα. Αλλά που, ούτε λίγο ούτε πολύ, αφορά την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής κι ακόλουθα παγκόσμιας πολιτικής, προς μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων, πλάϊ σε συναπαραίτητες εσωτερικές πολιτειακές εξελίξεις και εντός του πραγματικού διεθνούς γεωπολιτικού τοπίου.
Μια τέτοια πολιτική, ανεξάρτητα απ’ τους σκεπτικισμούς οποιασδήποτε άγνοιας παριστάνει τον ρεαλισμό, είναι εφικτή και αναγκαία όσο και η σχετική εθνική μας συμβολή για την οποία όχι μόνο υπάρχει λόγος αλλά και μονόδρομος επιβίωσης.  Που σημαίνει ότι πολιτικοπνευματική ηγεσία και κοινωνία, ή όποιοι πρωτοποριακοί θύλακές, μοναχικοί ως να ξυπνήσει το αναγκαίο ελάχιστο κοινωνικοπολιτικό δυναμικό, πρέπει αρχίζοντας από χθές να κινηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Που μια χαρά δένει και με τα όσα υπόλοιπα κι εφικταναγκαία κοινωνικά-πολιτικά-οικονομικά βήματα και κεφαλόσκαλα.  Μπαγιάτικοι αντιιμπεριαλισμοί, αντιπαγκοσμιοποιήσεις, αντιλιτότητες, εθνομηδενισμοί, εθνικολουδισμοί, ευρωληγουριά, ευρωμαχίες κτλ. ασφαλώς αποτελούν βαρίδια για πέταμα, πράγμα όχι εύκολο αφού τα σάπια κρατιούνται για κάμποσο στο κλαρί. Η αλληλοεξουδετέρωσή τους θα ήταν λαχείο από μια άποψη, αλλά τότε πού θα μάθει ο ξυπόλυτος να στέκεται στο γήπεδο αν όχι τριμπλάροντας, πασάροντας, κοντρολάροντας, σουτάροντας μέσα στην αλάνα αυτή;  Περαιτέρω η απεμπλοκή από ψευδανθρωπιστικά ιδεολογήματα, εθνικολεβέντικες ντουφεκιές, χρυσωμένα φιλελέ  χάπια εθνικής εξαφάνισης και δήθεν μαγικούς τεχνικούς χορούς γύρω απ’ τον ίσκιο μας, αποτελούν επίσης βασική προϋπόθεση. Τα υπόλοιπα παραμένουν δύσκολα - αυτό το στοίχημα βάζει η εποχή στη χώρα και τον κόσμο, κι όχι τα όσα πανταχόθεν «προοδευτικά-δικαιωματικά», για όποιον δεν κατάλαβε - αποτελούν όμως λεπτομέρειες, που λέει ο λόγος.  Λεπτομέρειες όπως ποιές όντως είναι οι εθνικές προτεραιότητες και ποιοί οι πραγματικοί πολιτικοί όροι τους, πώς και πού η χαωμένη και στραβά ξεσηκωμένη, πάντως ξεσηκωμένη, ευρώπη μπορεί να προσανατολιστεί (πολιτικοί, διανοούμενοι, κοινωνία κτλ), ποια τα χαρακτηριστικά μιας εφικταναγκαίας Νέας Διεθνούς Τάξης,  και πώς οι αδιέξοδες και παραπαίουσες πολιτικές των μεγάλων πόλων μπορούν να βρουν έδαφος win-win.  Ιδίως ενώπιον εναλλακτικών που στην καλύτερη περίπτωση είναι kazan-kazan.

Ειδικότερη ανάλυση τέτοιων ζητημάτων, όπως πχ. οι δυνατότητες και οι όροι παρέμβασης στις πολιτικές των μεγάλων πόλων, δεν γίνεται σ’ αυτό ή τα ακόλουθα κείμενα.  Των οποίων στόχος είναι η προσέγγιση βασικών πτυχών του μεταναστευτικού και της εφικταναγκαίας πολιτικής σε επίπεδο γενικών κατευθύνσεων. Μεταφιλελέδικων, ως οι καιροί καλούν. 




2.  Πρόταση στην ΚΑΠ-Σπίθα  (2011).
 ( Η παραπομπή (2) του κύριου κειμένου ).

Το Μάρτιο του 2011, δηλ. την ίδια περίπου περίοδο που γράφηκε το παραπάνω άρθρο, η «Σπίθα», η ΚΑΠ (Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών) που ίδρυσε ο Μίκης, οργάνωσε δημόσια συζήτηση για το Μεταναστευτικό στην αίθουσα του Οργανισμού Νεολαίας & Αθλησης του Δήμου Αθηναίων, στην Κυψέλη.
Στη συζήτηση, ως ένας των εισηγητών  είχα την ευκαιρία να θίξω κάποιες απ’ τις ως άνω πτυχές του ζητήματος καθώς και νά συνοψίσω τα της αναγκαίας πολιτικής για το μεταναστευτικό σε 4  βασικούς άξονες πού παρατίθενται επιγραμματικά στη συνέχεια :
1) Ανάκτηση του αλωμένου Εθνικού Χώρου.
2) Ανάκτηση του Εθνικού Πολιτιστικού Κεκτημένου ιδία στις σχετικές εδώ πτυχές του ήτοι  της Οικουμενικότητας, της Φιλοξενίας και της Αυτοάμυνας.
3) Ανακοπή στην εξαγωγή προς την Ευρώπη και ιδίως προς τη χώρα μας, της εγχώριας κοινωνικής πίεσης που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του 3ου κόσμου  &  μετατροπή της σε διαδικασία επιτόπιων κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.
4) Εθνική, Ευρωπαϊκή και Διεθνής Βοήθεια (Πολιτική, Οικονομική και Τεχνική) στις κοινωνίες του 3ου κόσμου.




3.  Καμπή της ιστορίας (2015).
 ( Απόσπασμα απ’ τον Πρόλογο στο βιβλίο «Μετέωρα Βήματα» (2015) - εδώ & στο [ART-1] ).
………

Ζούμε μια μεγάλη καμπή της ιστορίας, ζούμε τη δύση της νεωτερικής και την αυγή της μετανεωτερικής εποχής, την αγωνία ενός καθοριστικού βήματος αποπαρασιτισμού κι απαλλοτρίωσης της κοινωνίας, ζούμε την αγωνία της παγκοσμιοποίησης πριν μεταπολιτευθεί σε οικουμενικότητα, μαζί και τους σπασμούς και τους κινδύνους αυτού του τοκετού. 

Στο διεθνές τοπίο γίνονται όλο και πιο φανερά τα μεγάλα συστημικά αδιέξοδα. Δομική οικονομική κρίση κι εν εξελίξει ψυχο-κοινωνική αποσύνθεση στη Δύση, συνεχιζόμενη εξαθλίωση στον τρίτο κόσμο του λιμού, των επιδημιών και των συμμοριών, εσωτερικές ανισορροπίες κι απαιτήσεις αναδιανομής απ’ τον ισχυροποιούμενο πόλο των BRIC, εθνικισμοί και φονταμενταλισμοί ως αντισυστημικές απαντήσεις. 
Κύματα μετανάστευσης προσφέρουν σε Δύση και Τριτο κόσμο την επιζητούμενη απ’ το σύστημα αλλαγή λαού – στη Δύση εισαγωγή φτηνού λαού και πολιτικοοικονομικός παροπλισμός του εγχωρίου και στον Τρίτο κόσμο εξαγωγή δυναμικού ανατροπής και πολιτικοοικονομικός παροπλισμός του εγχωρίου.
Εισβολή φτώχιας στον αναπτυγμένο κόσμο, εξαθλιωτικής για όλο κι ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, απώλεια της κίτς ευμάρειας άλλων που την ονομάζουν αξιοπρέπεια, μαζί κι απώλεια της καταναλωτικής ψυχοθεραπείας απέναντι στην επιδημία ψυχοπάθειας που συνόδευσε τη διάλυση των σχέσεων την εποχή της «ανάπτυξης» και την απώλεια ελπίδας για το ψευδές όνειρο, και ταυτόχρονα ιδεολογικός, θεσμικός και οικονομικός αποκλεισμός απ’ το φίλιο όνειρο.
Κι αυτά ενώ τα περιβαλλοντικά προβλήματα ξεπερνούν πλέον τα όρια των ακαδημαϊκών ευαισθησιών και της πολυτελούς οικολογίας μέσα από όλο και συχνότερες καταστροφικές αντεπιθέσεις της φύσης στην ύπαιθρο και τις πόλεις, την ίδια στιγμή που προσεγγίζεται πλέον η ενεργειακή οροφή του νεωτερικού πολιτισμού μας αναγκάζοντάς τον να καταφεύγει όλο και πιό πολύ στην πυρηνική ενέργεια και τα ασύμμετρα προβλήματά της.
………




4.  Η Ευρώπη σε κρίσιμο ρόλο  (2015).
( Απόσπασμα απ’ τον Πρόλογο στο βιβλίο «Μετέωρα Βήματα» (2015) - εδώ & στο [ART-1] ).
………

Βασικό αντίρροπο πόλο απέναντι στον κίνδυνο παγκόσμιας πολεμικής καταστροφής αποτελεί η Ευρώπη. Η Ευρώπη με μακρόχρονη κουλτούρα κοινωνικών αναζητήσεων και μεταπολιτεύσεων, με προχωρημένη αν κι ατελή συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης, με μέτριες στρατιωτικές δυνατότητες κι αντίστοιχες τάσεις μετριοπάθειας, αλλά και με ισχυρά τα βιώματα των πολεμικών καταστροφών, διαθέτει περισσότερο από κάθε άλλον όρους να προσεγγίσει άλλες διεξόδους.
Ηδη η Ευρώπη αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια τις πρώτες πιέσεις «αναδιανομής-λιτότητας» πολύ εντονότερα κι εκτεταμένα απ’ τις ΗΠΑ (που κινούνται εδώ με υστέρηση φάσης αναβάλλοντας την αναμέτρησή τους με το πρόβλημα στο εσωτερικό έδαφος) ασφαλώς με αναδιαρθρωτικά τραύματα κι αστοχίες αλλά χωρίς ακραίες συγκρούσεις στο εσωτερικό και χωρίς τύμπανα πολέμου στο διεθνές μέτωπο.  Απεναντίας εκεί είναι σαφείς οι προσπάθειές της να κρατήσει «το θηρίο στο κλουβί».  Φυσικά οι ad hoc διπλωματικές προσπάθειες δεν αρκούν εδώ όπου η παγκόσμια συνύπαρξη απαιτεί γενικότερες διευθετήσεις οι οποίες ουσιαστικά εγγράφονται σε στρατηγικές μετα-νεωτερικής οικουμενικότητας. Η διαρκής κι αναβαθμιζόμενη θεσμικά παρέμβαση για την κατάσβεση και πρόληψη των επικίνδυνων εστιών, ο έλεγχος των ρυθμών αναδιανομής παγκοσμίως ώστε να μην καθίστανται εκρηκτικοί και να δίνουν χρόνο στις αναγκαίες πολιτικοικονομικές προσαρμογές, η συστηματική στήριξη της πολιτικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του τρίτου κόσμου, η αποσυμπίεση της δυτικής ανταγωνιστικότητας μέσω της anti-dumbing βιοτικής αναβάθμισης στις χώρες φθηνής εργασίας, ειδικότερες σχετικές πολιτικές όπως αυτή του μεταναστευτικού κτλ, κι ακόμα ειδικές και πολύπλευρες πολιτικές και πολιτισμικές παρεμβάσεις στις κοινωνίες και τις ηγεσίες των χωρών που κρατούν τα κλειδιά του πυρηνικού ολέθρου, αποτελούν αναγκαιότητες των οποίων το κύριο προωθητικό και συντονιστικό βάρος πρέπει να αναλάβει η Ευρώπη. Και κυρίως οφείλει η Ευρώπη να τοποθετήσει όλα τα παραπάνω στο πλαίσιο της δικής της εσωτερικής μετα-φιλελεύθερης μεταπολίτευσης, ώστε οι αρχικές θεωρητικές δυνατότητές της να μπορέσουν να εκφραστούν πρακτικά και πολλαπλασιαστικά, η γενικότερη παγκόσμια μεταπολιτευτική διέξοδος να αποκτήσει οδηγό παράδειγμα, αλλά και να απαντηθούν τα δικά της εσωτερικά συστημικά αδιέξοδα που αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα.
………




5.  Η Κρίση του Σύγχρονου Πολιτισμού - Σκέψεις για τη Διέξοδο - Η Διεθνής Διάσταση  (2016). 

( Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από την τρίτη διάλεξη που δώσαμε ο Β.Ξυδιάς κι ο υπογράφων στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου το Μάρτιο του 2016, στο πλαίσιο σειράς διαλέξεων με τον γενικό τίτλο «Η κρίση του σύγχρονου πολιτισμού».  Η σειρά περιέλαβε 3 διαλέξεις με αντίστοιχους τίτλους     1) Παγκόσμια Αδιέξοδα & Οικουμενικότητα    2) Η Ελληνική Κρίση ως Εθνική & Διεθνής Πολιτισμική Πρόκληση      3) Σκέψεις για τη Διέξοδο.
Διευκρινίζεται ότι το απόσπασμα διαμορφώθηκε εκ των υστέρων σε κείμενο, αφού οι διαλέξεις εκείνες έγιναν εκτός κειμένου (προφορικά) και με βάση αξονικές σημειώσεις που χρησιμοποιήθηκαν και για τη σύνταξη του κειμένου εδώ ).


Η Διεθνής Διάσταση

Η Μεταφιλελεύθερη μεταπολίτευση και τα ειδικότερα πολιτικά ζητήματα του Πολιτικού Συστήματος και του Μεταφιλευθερισμού, περισσότερο ώριμα για την Ελλάδα, αποτελούν διεθνή αναγκαιότητα κι εγγράφονται στην οικουμενική προοπτική.  Η εξέλιξή τους τοποθετείται ταυτόχρονα στο εθνικό και το διεθνές εδαφος, συνδυαστικά και με τα γεωπολιτικά δεδομένα κι αντίστοιχες εξελίξεις εκεί.

Θα επαναλάβουμε ότι η ΕΕ αποτελεί βασικό γεωπολιτικό πόλο στην κατεύθυνση αυτή κι ότι η Ελλάδα αποτελεί βασικό πολιτισμικό πόλο και στοιχηματικό παράδειγμα στην ίδια κατεύθυνση.  Θα επαναλάβουμε επίσης ότι κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η αμερικανική διέξοδος προς την οικουμενικότητα αφού τα συστημικά αδιέξοδα της υπερδύναμης δημιουργούν κινδύνους πολεμικής καταστροφής, κι ότι η διέξοδος αυτή των ΗΠΑ χρειάζεται τις ιδιαίτερες προσπάθειες της ΕΕ και της παγκόσμιας διανόησης.  Θα θυμίσουμε τέλος, ότι βασικό παράγοντα των εξελίξεων αποτελεί η ομαλή παγκόσμια εισοδηματική αναδιανομή σε όρους περιορισμένης οικονομικής μεγέθυνσης και η ανάγκη μετατροπής της αναπότρεπτης λιτότητας σε ποιότητα ζωής, στη Δύση.

Γενικότερα, η οικουμενική διαδικασία συνδέεται με νέες συγκλισιακές ρυθμίσεις ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις καθώς κι ανάμεσα στους πόλους του 3πολικού κόσμου, κι ακόμα ανάμεσα στην ανθρώπινη κοινωνία και τη φύση.  Ως πρός το τελευταίο, είναι παρήγορο ότι, υπό την απειλή της κλιματικής αλλαγής και μετά από πολύχρονες προσπάθειες του ΟΗΕ, έγιναν κάποια αξιοσημείωτα βήματα στην πρόσφατη διάσκεψη του Παρισιού του 2015.  Ως προς τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες στην οικουμενική προοπτική, ας αναφερθούμε επιγραμματικά σε ορισμένα βασικά ζητήματα.

Στον παγκοσμιοποιούμενο κόσμο η νεωτερική εθνοκρατική μορφή του και το αντίστοιχο δόγμα της εθνικής ανεξαρτησίας-κυριαρχίας πιέζονται προς την ιστορική τους δύση. Το πραγματικό ζήτημα πλέον είναι η επιβίωση κι ανάπτυξη των εθνών ως πολιτισμικών ετεροτήτων  μέσω της πτώσης των συνόρων και μέσω πολύμορφων οσμώσεων, στο πλαίσιο δηλ. ενός οικουμενικού κόσμου, χωρίς κάτι τέτοιο να ταυτίζεται με την προωθούμενη φιλελεύθερη «πολυπολιτισμική» σούπα ή τον εθνομηδενιστικό κοσμοπολιτισμό.  Φυσικά πρόκειται για σύνθετο ζήτημα όπου οι μεταφιλελεύθερες εξελίξεις στο εσωτερικό των χωρών, οι ρυθμοί της πτώσης των συνόρων και η αντιμετώπιση ασύμμετρων επιπτώσεων στα έθνη, καθώς και οι ειδικότερες μορφές και δρόμοι της, όπως πχ. η ευρωπαϊκή ενοποίηση, συνδέονται με την στοιχηματική εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης είτε ως ιμπεριαλιστικής διαδικασίας είτε ως οικουμενικής διαμόρφωσης του κόσμου.  Σε κάθε περίπτωση η εθνική κυριαρχία όταν αποσυνδέεται απ’ την ίδια την οικουμενική προοπτική των εθνών καθίσταται απλώς ένα αναχρονιστικό ιδεολόγημα. 

Η εθνική κυριαρχία υπήρξε ιστορική αναγκαιότητα τη νεωτερική εποχή, αφού επέτρεψε σ’ ένα αλληλοσυγκρουόμενο κόσμο μια ορισμένη πολιτισμική εξέλιξη την περίοδο αυτή, πάντα με το γνωστό αντίτιμο αίματος. Ηδη όμως η κρίση και η προοπτική του παγκόσμιου πολιτισμού επιβάλλουν ιστορικούς αναπροσανατολισμούς.  Το νεωτερικό δόγμα της εθνικής κυριαρχίας πρέπει βαθμιαία να υποκατασταθεί απ’ το Μεταφιλελεύθερο δόγμα των οικουμενικών πρόδρομων συσσωματώσεων και παρεμβάσεων.  Κι αυτό σημαίνει όχι απλώς νομιμότητα αλλ’ υποχρέωση επέμβασης της διεθνούς κοινότητας στο εσωτερικό «κυρίαρχων» χωρών, υπό κατάλληλους όρους, για λόγους που αφορούν ζωτικά την εγχώρια ή τη διεθνή κοινωνία.  Οι αναμφισβήτητες πολιτικές αλλά και ηθικονομικές δυσκολίες εδώ, δεν αρκούν για την οχύρωση στα εθνικοκρατικά προτάγματα, μια οχύρωση χάρτινη άλλωστε.  Απεναντίας επιβάλλουν ένταση των σύνθετων μεταφιλελεύθερων - οικουμενικών διεργασιών, ιδεοθεωρητικών και πολιτικών, ενώ το ευρωπαϊκό εγχείρημα προσφέρει πολύτιμη εμπειρία και πεδίο θετικών εξελίξεων, μ’ όλες τις αντιφάσεις του.

Το μεταναστευτικό, βασικός γεωπολιτικός συντελεστής αρχαιόθεν, αποτελεί σήμερα έκφραση της πίεσης για παγκόσμια αναδιανομή ποιότητας ζωής (εισόδημα, ασφάλεια κτλ ) καθώς και για αντίστοιχη αναδιανομή εντός των ανεπτυγμένων χωρών υπέρ των ζωτικών αναγκών κερδοφορίας. Αποτελεί επίσης όπλο γεωπολιτικής (πίεσης, αποσταθεροποίησης και πολιτισμικού διεμβολισμού, εξαγωγής προβλημάτων κτλ), όπως των ΗΠΑ κατά της ΕΕ ή της Τουρκίας κατά της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί κι αντικείμενο δουλεμπορίας. Για τον ελληνισμό το μεταναστευτικό υπήρξε στοιχείο ταυτοτικής του διαμόρφωσης, μέσω της ελληνικής διασποράς και κοσμοπολιτείας, και κυρίως μέσω του διαλόγου του με κάθε λογής εισβολέα στον πάτριο χώρο του που αποτελεί σταυροδρόμι του κόσμου.  Μέσα απ’ το διάλογο αυτόν, αφομοιωτικό ή αντιθετικό, ειρηνικό ή ένοπλο, διαμορφώθηκε ο ίδιος ο ελληνισμός, διαρκώς απέναντι στις δυό πλευρές της φύσης των μεταναστευτικών ορδών, δηλ. την οικουμενική-οσμωτική και την βαρβαρική-επιθετική.  Παρά τη γενικότερη νεοελληνική αλλοτρίωση αλλά και τις εύλογες κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στη μεθοδευμένη μεταναστευτική εισβολή των τελευταίων δεκαετιών, η χώρα έχει πολιτισμικούς όρους αλλά και ζωτικούς λόγους να συγκροτήσει και προωθήσει στην ΕΕ και τον κόσμο μια διέξοδη μεταναστευτική πολιτική. Εννοείται, μια πολιτική μακρυά από τον κάπηλο κι αυτοδιαψευδόμενο «ανθρωπισμό», την φιλελεύθερη εμπορία του αντιρατσισμού και τις συκοφαντίες για «ρατσισμό και ξενοφοβία», την αστόχαστη εξαγωγή του προβλήματος στην Ευρώπη που φυσικά το επιστρέφει εντονότερο, τις καμμένες απειλές για ξαμόλημα τζιχαντιστών, τις κλάψες για τους ευρωπαϊκούς φράχτες κτλ, κι εν γένει μακρυά από κάθε συναυλία της αριστεράς και της προόδου με τη συμμετοχή του προέδρου, του αρχιεπισκόπου, του νταλάρα, της τασίας και των ΜΑΤ.  Η πολιτική αυτή, αποτελώντας ειδικό άξονα της όλης οικουμενικής πολιτικής, έχει ως μια πλευρά την αποφασιστική ανακοπή των επί δεκαετίες ροών και την ανάκτηση του λεηλατούμενου εθνικού χώρου και πολιτισμικού κεκτημένου κι ως άλλη την επιτόπια ανάπτυξη του 3ου κόσμου υπό όρους επίσης αποφασιστικής πολιτικής, οικονομικής και τεχνικής βοήθειας απ’ τη δύση, καθώς και τη διοχέτευση των πιέσεων του 3ου κόσμου στην επιτόπια αυτή διαδικασία.

Η θρησκευτική διάσταση του πολιτισμού, υποβαθμισμένη στη νεωτερική εποχή του ατόμου-υπερανθρώπου, αποδεικνύει τη σημασία της αν και με τους αρνητικούς – φονταμενταλιστικούς όρους που είναι και οι πλέον ευανάγνωστοι στα μάτια μιας κοινωνίας αλλοτριωμένης. Ιδιαίτερη σημασία έχει εδώ η σχέση μουσουλμανικού και χριστιανικού κόσμου, όχι απλώς ως συμβατική ρύθμιση κι αποτροπή κλιμάκωσης του «πολέμου των πολιτισμών», αλλ’ ως οικουμενική πολιτισμική ανάγκη ανθρώπινου προσανατολισμού και βιοτικού νοήματος. Ο πλούτος της ορθοδοξίας, που ξεπερνά το δογματικό τυπικό των «θρησκειών», είναι πολύτιμος για την αναβάθμιση των βιοτικών και νοηματικών αναζητήσεων, ιδίως του ισλαμικού κόσμου, που ασφυκτιούν εκρηκτικά (στην κυριολεξία) μέσα στα διάφορα καθεστωτικά και δογματικά θρησκευτικά καλούπια. Με την αξιοποίηση αυτού του πλούτου βαρύνονται ιδιαίτερα οι ιστορικοί κληρονόμοι του, όχι ως περιούσιοι δικαιούχοι του αλλά ως απόστολοι των εθνών κατά τις επιταγές του.

Τέλος, απέναντι σε τέτοιου είδους ζητήματα οικουμενικής μεταπολίτευσης, είναι φανερό ότι απαιτείται αναβάθμιση του ρόλου και της λειτουργίας του ΟΗΕ. Με σημαντική προσφορά στον μεταπολεμικό κόσμο αλλά και με αναπηρίες ανάλογες αυτών της ΚΤΕ πρό του Β’ παγκοσμίου πολέμου, ο ΟΗΕ ως μείζων υπερεθνικός οργανισμός οφείλει την κατάλληλη μετεξέλιξή του.  Κι αυτό, όπως κι όλα τα ζητήματα της οικουμενικής μεταπολίτευσης, δεν αφορά απλώς μια ευχή αλλά μιά πρόκληση στις κοινωνίες και τα έθνη, ιδίως όταν θεωρούν ότι εξακολουθούν να έχουν ιδιαίτερο πολιτισμικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο.




6.  Μεταναστευτικό - Τουρκία - Ευρώπη (2017).
( Απόσπασμα απ’ τον Πρόλογο στο βιβλίο «Τόσο Κοντά & Μακρυά» (2017) - εδώ & στο [ART-3] ).

………

Παράλληλα μ’ αυτά εξελίσσεται η πραγματικότητα του υπανάπτυκτου κόσμου, μ’ όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της. Ιδιαίτερο στοιχείο των τελευταίων χρόνων οι ραγδαίως εντεινόμενες εκεί δημογραφικές και κοινωνικοικονομικές πιέσεις και οι αντίστοιχα εντεινόμενες μεταναστευτικές ροές που πιέζουν τις ανεπτυγμένες χώρες.  Η μεταναστευτική εισβολή διαμορφώνει ήδη νέες κι ορισμένως απρόβλεπτες δυναμικές στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών, αποτελώντας επίσης γεωπολιτικό συντελεστή πρόσφορο σε ασύμμετρους χειρισμούς.  Οι ασκούμενες μεταναστευτικές πολιτικές ήδη αποδεικνύονται αδιέξοδες καταφέρνοντας κυρίως να διχάσουν κοινωνίες και χώρες στην ευρώπη.  Είναι περαιτέρω φανερό ότι οι αναμενόμενες εκατοντάδες εκατομμυρίων μεταναστών τις προσεχείς δεκαετίες δεν αφορούν πλέον μια κατάσταση διαχειρίσιμη στο πλαίσιο των σημερινών πολιτικών. Υπογραμμίζεται εδώ η ανάγκη έγκαιρης ανάπτυξης μιας οικουμενικής πολιτικής για την οποία η ευρώπη έχει κάθε λόγο αλλά και ιδιαίτερη δυνατότητα. Η απώθηση της εισβολής, η βοηθούμενη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη του τρίτου κόσμου και οι μετα-φιλελεύθερες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην ευρώπη αποτελούν συναπαραίτητα στοιχεία μιας τέτοιας πολιτικής.
………

Πλάϊ σ’ αυτά, ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας αλλά και την Ευρώπη και τον κόσμο έχουν οι εξελίξεις στη Τουρκία. Η Τουρκία του Ερντογάν, μ’ όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις και προβλήματα, επιταχύνει στο δρόμο του νεοοθωμανικού «στρατηγικού βάθους».
………

Η Τουρκία των 80 εκ. σφύζοντος πληθυσμού, 17η οικονομία παγκοσμίως και μέλος του G20,  στρατιωτικά ισχυρή με φιλοδοξίες μεγάλης δύναμης ακόμα και πυρηνικής και με αντίστοιχα μελετημένα βήματα, επιχειρεί ήδη την εκπροσώπηση του ισλαμικού κόσμου στις πολυμέτωπες τριβές του με τη δύση, όχι πλέον ως νατοϊκός χωροφύλαξ.  Αντίθετα, διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια κοινωνικοπολιτική και γεωπολιτική αναδιαπραγμάτευση έχοντας κάνει ανάλογα βήματα στη μέση ανατολή, την αφρική και τη βαλκανική, απ’ την Αλβανία ως τα Σκόπια κι απ’ τη Βοσνία ως τη Θράκη.  Εδώ επίσης εντάσσει και τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών που μέσω της Τουρκίας κατευθύνονται στην Ευρώπη, μια διαχείριση που αντιμετωπίζει με ιδιαίτερο τρόπο και στόχευση τη χώρα μας.
………

Στο πλαίσιο αυτό η Τουρκία απορρίπτει την ένταξή της στην ΕΕ με όρους ευρωκεκτημένου, δηλ. με όρους «δημοκρατικής» αποδυνάμωσης μιας συγκεντρωτικής και μεγαλοτουρκικής εξουσίας και πολιτικής.  Αρκείται σε μια επωφελή για την Τουρκία σύνδεση με την ΕΕ και την ενίσχυση της παρουσίας και δράσης του τουρκοϊσλαμικού στοιχείου στην Ευρώπη, διατηρώντας παράλληλα υψηλή αυτονομία γεωπολιτικών κινήσεων και οικονομικής πολιτικής. Αυτό που στην πραγματικότητα διαμηνύει η Τουρκία σε μια ευρώπη που θεωρεί κοινωνικοπολιτισμικώς παρακμάζουσα και προοπτικώς ευάλωτη, είναι ότι η πορεία της προς τη δύση θα είναι ηγεμονική και πολιτισμικά τουρκοϊσλαμική, δηλ. όχι ως τουρκικός εξευρωπαϊσμός αλλά κυρίως ως ευρωπαϊκός εκτουρκισμός. Κάνει δε σαφείς τις προθέσεις της για διεμβολισμό κι άλωση της Ευρώπης εκ των έσω, είτε μέσω της «εκτός ευρωκεκτημένου» ένταξης και δράσης της στην ΕΕ είτε μέσω του εγκατεστημένου και του κατευθυνόμενου στην ΕΕ ισλαμικού στοιχείου σε συνδυασμό πάντα με τη διεύρυνση των προγεφυρωμάτων της στη βαλκανική. Για τη διεύρυνση αυτή η Τουρκία δεν περιορίζεται σε μια έντονη διπλωματική και «πολιτισμική» δραστηριότητα αλλά είναι έτοιμη για τις αναγκαίες στρατιωτικές συγκρούσεις στην ευρωτουρκική μεθόριο, σ’ ένα μέτωπο δηλ. περιφερειακό για την Ευρώπη αλλά κρίσιμου ενδιαφέροντος για την Τουρκία.
Πρόκειται φυσικά για το μέτωπο απ’ τη Θράκη ως την Κύπρο, με ιδιαίτερη γεωπολιτική και οικονομική σημασία για την Τουρκία αλλά και υποτιμημένο από μια Ευρώπη μυωπική και με εκτεταμένη άγνοια για την ίδια την ταυτότητά της στις Θερμοπύλες και την Πόλη. Κάτι χωρίζει την εποχή των φιλελλήνων απ’ την εποχή των φιλελέδων - αυτές οι πέτρες μας ελευθέρωσαν, θα πεί ο Κολοκοτρώνης – με την υποτίμηση αυτή να είναι φυσική από μια άποψη μέσα στο τοπίο της ευρωφιλελέδικης αφασίας αλλά και των τραγικών ελληνικών πολιτικών, πράξεων και παραλήψεων. Πρόκειται για πολιτικές με στρατηγικό βάθος μηδενικό, πολιτικές αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού και του εθνικού σφρίγους, πολιτικές μεσαιοταξίτικης κατασπατάλησης του κεφαλαίου διεθνούς στήριξης που συσσώρευσε με μακρόχρονες κι αιματηρές θυσίες η χώρα, πολιτικές άξιες του μεταπολιτευτικού προοδευταριού, φιλελέδικου και σταλινοειδούς.

Ηδη, με ρητή αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης, με αξιώσεις στα ελληνικά νησιά, τη Θράκη και το Αιγαίο, έχοντας οδηγήσει σε ναυάγιο την πρόσφατη προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, με καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου και της Κυπριακής ΑΟΖ, με αναφορές στα «σύνορα της καρδιάς» της, με κάθε τρόπο η Τουρκία δεν κρύβει τις προθέσεις της για επέκταση στον ελληνικό κι ευρωπαϊκό χώρο.  Ασφαλώς, κινήσεις όπως οι κυπριακές για εξορυκτική συνεργασία στην ΑΟΖ με μεγάλες δυτικές εταιρίες ή όπως η ορισμένη προσέγγιση Ελλάδος, Αιγύπτου και Ισραήλ ανακόπτουν κάπως την τουρκική επιθετικότητα. Είναι ωστόσο φανερό ότι το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό, αφορά μείζονες γεωπολιτικές διευθετήσεις και δυνάμεις, ανάλογες μ’ αυτές των μηδικών και των υστεροβυζαντινών, κι έχει έτσι ανάλογες απαιτήσεις πολιτικής.
………




                                                                                           
7.  Ο Οικουμενικός Εθνικισμός μας (2019).
( Απόσπασμα απ’ το άρθρο «Ο Εθνικισμός σε 6 χρώματα»  (Φεβρ.19) - εδώ & στο [ART.4].
Η πρώτη δημοσίευσή του  έγινε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» ).
………

2) Διαχρονικός ιδεοπρακτικός προσανατολισμός που αποδίδει κεντρική βιοτική σημασία στο Εθνος ως Πολιτισμικής Ιδιαιτερότητας και Μείζονος Ιστορικής Yπόστασης του Συλλογικού. Ο Εθνικισμός αυτός, αντιλαμβάνεται την Εθνική Ιδιαιτερότητα- πέραν της ειδικότερης ποιοτικής αξιολόγησής της - ως δομικό ανθρωπολογικό στοιχείο, ως απαραίτητο  βιοτικό-υπαρξιακό στοιχείο μιας κοινωνίας ήδη δι αυτού διαμορφωμένης-ανθρωποποιημένης, δι αυτού περαιτέρω ανθρωποποιούμενης και δι αυτού μόνον επαρκώς ικανής να κοινωνεί στο εσωτερικό της καθώς και με άλλες κοινωνίες και με το όλο ανθρώπινο μέλλον. Θεωρεί διατηρητέα επομένως την εθνική ιδιαιτερότητα, αν κι όχι στην άκαμπτη - κοκαλωμένη εκδοχή της αλλά ως ιδιαιτερότητα διαθέτουσα και τις οσμωτικές με το περιβάλλον δυνατότητες και διεργασίες της.  Ιδιαιτερότητα του Εθνους που, συμπεριλαμβάνοντας την Εθνική Αυτοσυνείδηση και την μέριμνα αναπαραγωγής της, ενσωματώνει παράλληλα εγγενείς δυνατότητες αφομοίωσης στοιχείων άλλων πολιτισμών και δυνατότητες διάδοσης στοιχείων του δικού του εθνικού πολιτισμού.
Οψεις του Εθνικισμού αυτού αποτελούν ο μαχητικός πατριωτισμός (εδαφοπολιτισμικό αμύνεσθαι, αμύνεσθαι περί πατρίδος γης) καθώς κι ο ειρηνικός οικουμενισμός, η παγκόσμια πολιτισμική σύγκλιση μέσω οσμωτικής κι επ-αγωγικής αναβάθμισης των εθνικών ιδιαιτεροτήτων.
Σε διάφορες παραλλαγές, μορφές και ποιοτικές βαθμίδες του, ο εθνικισμός αυτός έχει αρχαία προέλευση κι επεξεργασία (πχ. κινεζική, εβραϊκή, ινδιάνικη, ρωμαϊκή κ.α) και στην πληρέστερη μορφή του, αρχαιοελληνική. Ο αρχαιοελληνικός εθνικισμός, δια μέσου μακραίωνης ενδιάμεσης χριστιανικής εμβάθυνσης, μορφοποίησης, χρονοδιάβασης και χωροδιάδοσης, υφίσταται κι αναδιαμορφώνεται τους 2 τελευταίους αιώνες παρ’ ημίν ως νεοελληνικό ιδιότυπο μίγμα στοιχείων ανά-ληψης κι επιβεβαίωσης του περιεχομένου του, παράλληλης διαπλοκής του με τον νεωτερικό εθνο-κρατισμό αλλά και πολύμορφης παραφθοράς κι έκπτωσής του.
………




8.  Ο Εθνικός-Οικουμενικός ρόλος (2019).
(Απόσπασμα σπ’ το άρθρο «Εθνικός Οικουμενισμός κι Αριστερός Οικονομισμός» (Μαιος.19) - εδώ & στο [ART.7]).

………
Πρόκειται για τη διάσωση-αξιοποίηση του «ψηλότερα ο κόσμος» που συμφύεται και τρέφεται και διανοείται και στρατηγεί στο Εθνος κι όχι για την περιχαράκωση της ακοσμίας του. Πρόκειται για την οργανική-πρωτογενή ένταξη του εθνικού ΔικαιοΕλευθερωτικού στοιχείου στην κοινωνική πάλη μ’ όλους τους ανακαθορισμούς των γραμμών ενότητας-ρήξης που συνεπάγεται στην ίδια του την εκδίπλωση, κι όχι για την «επιστράτευση» του εθνικού σε απλουστευμένα κι αδιέξοδα σχήματα ρήξεων.  Μ’ αυτή την έννοια το «έθνος» (κατά περίπτωση και κατακτημένη εθνική-οικουμενική συνείδηση) φέρνει «απ’ έξω» ( έξω απ’ την οικονομίστικη συνείδηση και διεκδίκηση, κατά την χαρακτηριστική έκφραση του Λένιν ) στον κυρ’ Μέντιο την ελευθερωτική κι αυτόνομη ιδεοπραξία, όχι ως μετωπικός συνοδοιπόρος ή «περιφερειακός γεωπρολετάριος» αλλ’ ως οργανικός πνευματικός οδηγός και βασικός ταξικός μέτοχος. 
Στο πλαίσιο αυτό, κατά εθνική περίπτωση και διαβάθμιση πάντοτε, το Εθνος επωμίζεται ιδεοθεωρητικά και στρατηγικά βάρη που ξεπερνούν τα σχήματα «απόσπασης απ’ τον ιμπεριαλισμό», βάρη ανανοηματοδότησης της «εθνικής ανεξαρτησίας» ως σύνθετης αυτεπαγωγής κι ελευθερωτικής μετοχικής συνεισφοράς στις διεθνείς εξελίξεις, βάρη κατάλληλων οσμώσεων και ρήξεων στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό σύστημα (περιλαμβανομένων των ανεξαρτησιακών, κατά συγκεκριμένη συγκυρία κι έννοια, δηλ. εκτός γενικού τυφλοσούρτη στα χέρια κομπραδόρων της γεωοικονομίστικης ιδεοληψίας, αλλά κατά «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»), βάρη γεωπολιτικών αναγνώσεων απαλλαγμένων από δόγματα «συμμορφωτικής προσαρμογής» αλλά και παγανιστικού «εθνικού εξορκισμού» της αδήρητης υπερ-εθνοκρατικής παγκοσμιότητας.

Ο γενικότερος κοινωνικός αγώνας σήμερα αφορά τον στοιχηματικό χαρακτήρα της προϊούσας παγκοσμιοποίησης, αφορά τον εν πτήσει μετασχηματισμό της κεφαλαιοκρατικής-ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης σε μεταφιλελεύθερη οικουμενικότητα. Εδώ ακριβώς προσδιορίζεται ο  εθνικός-οικουμενικός ρόλος, πολύτιμος για τη χώρα μας και την οικουμένη, καθώς ιδεοθεωρητικές υπερβάσεις, παραδειγματικές κι εφικταναγκαίες εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και κρίσιμη ελληνική συμμετοχή στη σύνθετη διεθνή μάχη δημοκρατίας και οικουμενικού μετασχηματισμού, αποτελούν ευρωπαϊκή και παγκόσμια μεταπολιτευτική ανάγκη και ταυτόχρονα εισιτήριο της χώρας στο μέλλον.
………


                                                                                        ~ ~ ~  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.