Αποχαιρετώντας τον Μανώλη Γλέζο - [COM-43]

Μόνος, χωρίς συνοδεία λαού σε καιρούς κορωνοϊού και τη σημαία της Ακρόπολης μεσίστεια, ταξίδεψε προχθές ο Μανώλης ο Γλέζος, σχεδόν αιωνόβιος κι έχοντας αφιερώσει την ζωή του στον εθνικό και κοινωνικό αγώνα.

Πρώτος αντάρτης της Ευρώπης κατά τον Ντε Γκώλ, νεαρός φοιτητής της ΑΣΟΕΕ το Μάη του 41 όταν παρέα με τον συνομήλικό του Λάκη Σάντα, κατέβασαν απ’ την Ακρόπολη την κατοχική ναζιστική σημαία σε μια ηρωϊκή συμβολική πράξη αντίστασης.  Ένάμισυ μήνα πρίν, αυτοκτονούσε ο πρωθυπουργός Κορυζής μη μπορώντας να αντέξει τη γερμανική εισβολή που βρισκόταν σε εξέλιξη.  Και μια βδομάδα αργότερα, στις 27.4.41, τη μέρα που οι γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και κατέβασαν την ελληνική σημαία απ’ την ακρόπολη υψώνοντας τη δική τους, ο 17χρονος εύζωνος και φρουρός της σημαίας, ο Κώστας Κουκίδης, τυλίχτηκε μ’ αυτή κι έπεσε απ’ τον ιερό βράχο.  Ηταν ο Μανώλης Γλέζος που ζήτησε κάποια πλατεία να πάρει το όνομα του ξεχασμένου Κώστα Κουκίδη. 

Ιστορίες παράλληλες με κάποιο τρόπο, μέσα στις διαφορές τους, με νήμα κοινό που καλεί πάντα τους αποκρυπτογράφους του.

Η ιστορία του Μανώλη Γλέζου πολυκύμαντη.  Νεαρός πατριώτης κι έπειτα στην ΕΠΟΝ και την ΟΚΝΕ του ΚΚΕ, στο Ριζοσπάστη στα χρόνια του εμφυλίου, βουλευτής της μετωπικής ΕΔΑ τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, κατά της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία το 68, στον αντιδιχτατορικό αγώνα την 7ετία. Στην προσπάθεια μιας ΕΔΑ πέραν του ΚΚΕ στην πρώτη μεταπολίτευση, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ το 81 & 85 πριν παραιτηθεί απογοητευμένος, κι έπειτα στην τοπική αυτοδιοίκηση του τόπου του, στ’ Απεράθου, με πειράματα άμεσης δημοκρατίας, παράλληλα στον αγώνα για γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις. Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 14 πριν κι από κει παραιτηθεί απογοητευμένος τον επόμενο χρόνο, κύκνειες κι αδύναμες προσπάθειες γύρω απ’ την ΕΛΑΔΑ ( Εθνική Λαική Δημοκρατική Αντίσταση) που επεχείρησε μαζί με τον Μίκη.  Οκτώ δεκαετίες αγώνα, κάποια χρόνια μισο-δικαίωσης, τα πιο πολλά με διώξεις, με 28 καταδίκες απ’ τις οποίες 3 σε θάνατο, με 11 χρόνια φυλακές και 5 εξορία, ασίγαστες ελπίδες κι αλεπάλληλες απογοητεύσεις.

Τι κυνηγούσε όλα αυτά τα χρόνια ο Γλέζος ;  Την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη όπως ήθελε ο ίδιος, όπως την ονειρευόταν μαθητεύοντας σε πολυμέτωπο αγώνα, όπως την υποσχόταν η αριστερά στις διάφορες εκδοχές της, η αριστερά που με ασίγαστη ελπίδα κι αλεπάλληλες απογοητεύσεις ήταν για το Γλέζο ο χώρος-κίνημα που τα υπηρετούσε. Τίποτα δεν πήε χαμένο, παρά τις απογοητεύσεις του, η προσφορά του ξεπερνά τα ίδια του τα ματαιωμένα σχέδια και τις φόρμες που τα κουβάλησαν. Αφησε τα ίχνη της σε κοινωνικές εξελίξεις και προσανατολισμούς πέρα απ’ τις συγκυριακές-κομματικές φόρμες τους, σε υποθήκες προσωπικού αγώνα του καθένα για το Δίκαιο στη ζωή των ανθρώπων. Ένα Δίκαιο που τρέφεται απ’ τους αγώνες της κάθε εποχής κι απ’ τη διαρκή αναζήτηση του περιεχομένου του, όπως αυτό πάντα τους ξεπερνά. Για να τους οδηγεί ψηλότερα.

                                                                                                                        Δ.Τ.