Ψηλά το κεφάλι, και σύ Αλέξη ... – [COM-19]

Το βαρύ Μνημόνιο, ακόμα στα σκαριά μα σχεδόν έτοιμο, ήταν το αναπόφευκτο Μη Χειρότερα στη Λαϊκιστικά Απατημένη Ελλάδα του Αντιμνημονίου.

Τα Ονόματα, τα Κόμματα, τα Συνθήματα, οι Πρακτικές, οι Ιδεολογίες, τα Πριν, τα Δήθεν Νέα, οι παντοειδείς συνεργοί εντός κι εκτός ...

Το νέο Μνημόνιο, θα επιβάλλει επώδυνες μα κι αναγκαίες, εν πολλοίς, στη χώρα μεταρρυθμίσεις.  Ομως η απόδοσή του είναι άκρως αμφίβολη κι όχι για τους λόγους που αναμασούν οι υφεσιολόγοι-κεϋνσιαριστεροί – θα δούμε... Οι πραγματικοί λόγοι – οι αντιστάσεις σε δύσκολες αυτοϋπερβάσεις - ξεπερνούν τις αβίαστες διαθέσεις της κοινωνίας να ακούσει αλλά και το μίγμα Δυνατοτήτων και Σκοπιμοτήτων των ταγών, ιδίως των κεϋνσιαριστερών πολιτικών και οικονομολόγων... Η υπέρβαση του συστημικού λόγου, θρονιασμένου σ’ όλο το μήκος του Δ-Α άξονα, χρειάζεται τους Ψιθυριστές της ... Τουλάχιστον...

Στο μεταξύ, θα στενάξουν οι νέοι... και θα ‘χει ο καθείς τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας του... Πιασμένος ίσως Αυτοδικαιωτικά από ένα Δίκιο Απατηλό. Το δικό του, όπως έχει μάθει.  Οπως το ως τώρα Αντιμνημονιακό. Κι όπως αυτό το κόντρα στην Βαρβαρότητα με την οποία συντελείται σήμερα η Ταπείνωση του Λαϊκισμού. Και της Χώρας. Και της Ευρώπης...  Των ημερών το πραγματικό Μαύρο στις οθόνες του μυαλού... Οχι κατά τη λογική του κοκοροκάπηλου Εθνικολαϊκισμού.  Ούτε κατά τη λογική του ψευδορεαλιστικού Ραγιαδισμού.  Αλλά κατά το Φρόνημα των Ψιθύρων...

Ας ακούσει κι ας διδαχθεί ο Καθείς...  Οχι την Ανακύκλωση μιας Επαιτείας για Αξιοπρέπεια – το αυτόφωρα οξύμωρο αυτό της  Απάτης κι Αυταπάτης.  Ούτε τις κατάρες που ορμούν απ’ τα νηπιακά του βάθη για να σώσουν τη μαχητική του Αλλοτρίωση.  Αλλά τους Ψιθύρους... Και πρώτα, ας ακούσει τη στιγμή αυτή τους Ψιθύρους του Τσίπρα, πίσω απ’ τους επίσημους λόγους του, σύριζα ακόμα παγιδευμένους.

Με σεβασμό ο καθείς στο νεαρό Λαϊκιστή πρωθυπουργό – απ’ τους βασικούς υπεύθυνους του δολιχοδρόμου δράματος - που ωστόσο τώρα μόλις πιάνει αληθινά το τιμόνι του σκάφους μαζί με το νόημα της ευθύνης και την έσω όψη του πεντοζάλη, οδυνηρά ελευθερούμενος  απ’ την αυταπάτη των ψευδοσυνθημάτων και τα ξόρκια κατά των Βιοτικών διλημμάτων (το Πόσο είναι δικό του και δικό μας, όπως αυτό το Χώμα..), ανδρούμενος ως αίρων αμαρτίες εαυτού και αλλήλων – ψιθύρους άνδρωσης προς το πληγωμένο Εθνος, το διολισθαίνον λαϊκοφρόνως και εγειρόμενο φοινικοτρόπως δια της ήττας, για να στοιχηματίσει ψηλότερα, ως προαιωνίως.

Είθε η συνέχεια Αλέξη, μακράν των υπεκφυγών, των αντιπερισπασμών, της αριστεράς και της προόδου, των ορίων της ριζοσπαστικής ΚΑ, της κάθε φυγής όπου ζητά αβεβαιος  ο δημιουργός Πόνος να φορτωθεί αλλού, κι ο αλλότριος ΣτοχοΤρόπος να σωθεί.

Και συ λαέ βασανισμένε (χατήρι του βασιλικού, κι η γλάστρα ας λογισθεί λαός...) μην ξεχνάς τον Ωρωπό, ήγουν τον Τόπο με  Ωραία Οψη & Θέα.  Κριτική στα Στάσιμα και τα Οπισθεν, Γεναία Στήριξη στα Βήματα των Υπερβάσεων, Βαθειά Κατανόηση στα Αδύναμα και τα Ορια των Ανθρώπων, Πόλεμος στη Μεγάλη Αλλοτρίωση.  Κι όσο για τις στιγμές τις Κρίσιμες κι Αβέβαιες του (Κάθε) Ενός, τις στιγμές όπου η Βάσανος-Ευθύνη καλείται βαρειά, όπου το «Τι» από Στερεότυπο παραδομένο στη φτηνή ετυμηγορία του Τζαμπατζή γίνεται επώδυνο Ανθρωποποιητικό Βήμα, όπου το ασώματο εύκολο Σύνθημα μεταλλάσσεται αποκτώντας Σώμα και Ψυχή, όπου το Βιοτικό Στοίχημα αποκτά Σκυταλοδρόμους και Μύστες, για τις στιγμές αυτές της Κουρασμένης Οψης μας με το Σπυρί στα Χείλη, για τις Στιγμές αυτές, λαέ-ωρωπέ, Χειροκρότημα. Οτι Αξιος εστί ο Αγένειος Δόκιμος της Τρικυμίας, καθώς διδάσκει ο ποιητής.  Και ότι η επί τα Ανω Δοκιμασία είναι ο Δρόμος. Συνεχίζουμε.

Δ.Τ.