Κανονικοφρουροί και τσιμεντότουβλοι - [COM-39]

Μετά τον άγριο ξυλοδαρμό νεαρού μπαχαλάκια από αστυνομικούς πρό καιρού (βλ. & COM.37), ο ΥΠΠ Χρυσοχοϊδης δήλωσε

ότι οι αστυνομικοί που δε μπορούν να ασκήσουν τα καθήκοντα τους χωρίς ψυχραιμία και κατάχρηση βίας δεν έχουν θέση στην αστυνομία, ενώ και το περιστατικό πήρε το δρόμο της διερεύνησης αρμοδίως.  Αγνωστο ακόμα το αποτέλεσμα (???), αλλά το σημαντικό είναι η δήλωση αυτή του ΥΠΠ που μάλιστα επανελήφθη τελευταία και που αποτελεί τον άμεσο πρακτικό οδηγό των σχετικών αστυνομικών συμπεριφορών και της σχέσης τους μ’ ότι ονομάζουμε ΠΠ.  Η κίνηση αυτή του ΜΧ δεν εξαντλεί φυσικά το πρόβλημα, όμως αξίζει από πολλές απόψεις να υπογραμμισθεί κι επικροτηθεί... Είχε προηγηθεί βέβαια, όχι μόνο το σχετικό βίντεο του βαρβαρισμού κτλ. αλλά και γενικότερο κράξιμο καθώς και η κρίσιμη παρέμβαση του επί κεφαλής της σχετικής διερευνητικής επιτροπής του ΥΠΠ, του Αλιβιζάτου, ότι δεν θα αποτελέσει το άλλοθι τέτοιου είδους αστυνομικών πρακτικών.  Παρέμβαση που επίσης αξίζει κάθε υπογράμμιση κι επικρότηση...

Δεν έλειψαν βέβαια και οι μομφές στον Αλιβιζάτο από διάφορους φιλελέ κανονικοφρουρούς, πχ. αυτούς περί το ράδιο-Σπάϊ. Μομφές του τύπου «κάνε τη δουλειά σου και βούλωστο, ο Χρυσοχοϊδης σε έβαλε άλλωστε εκεί ακριβώς για να αντιμετωπίζεις τα περιστατικά αυτά ως μεμονωμένα και με τη σφυρίχτρα υπέρ του γηπεδούχου, κι όχι ως επικριτής της γενικότερης κατασταλτικής πολιτικής της οποίας αποτελούν οργανικό κομμάτι και την οποία πολιτική έχει ανάγκη η φιλελέ κανονικότητα. Που αυτή άλλωστε αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα για τη χώρα, εγκεκριμένη απ’ την εκλογική πλειοψηφία (?) τη συριζοκαμμένη πλέον, οργανική προτεραιότητα και για μας τους φιλελέ εκσυγχρονιστές που είμαστε και η μόνη ιδεοπρακτική οδός σωτηρίας, αφού μόνο εμείς μπορούμε να συνταιριάξουμε ρεαλιστικά την εξουσία μας με το κοινωνικά αναγκαίο-αποδεκτό, μόνον εμείς μπορούμε να παρασιτούμε επωφελώς για όλους…».  Εδώ ανοίγει φυσικά όλο το κοινωνικοπολιτικό ζήτημα… Απ’ την ΚΔ μεριά. Η άλλη - η σταλινοφιλελέ Α-ΚΑ φατρία του Ιζνογκούντ - τραυλίζει ή κραυγάζει τα δικά της,  ίδια στην πρόθεση, χειρότερα στο αποτέλεσμα, πως δηλ. αυτή κι όχι η ΚΔ μπορεί να παρασιτεί επωφελώς για όλους. Παραληρηματικά ψιχία δικαίου σε τενάγη αριστερής και προόδου, σε μια λογική όμοια και χειρότερη στο σκοπό (της), ένα σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Και στα μέσα περιλαμβάνονται και οι πυρπολητές, όχι οι εύλογες εκρήξεις αντίστασης στην κάθε εσωτερική κατοχή ή οι δουλεμένες υπερβατικές μακροπολιτικές, αλλά οι ανοικονόμητες κι άμετρες καρικατούρες τους. Δεν αφορά αυτό αναγκαστικά εντεταλμένους πυρπολητές αλλά σίγουρα ενθαρρυνόμενους κι «αξιοποιούμενους».

Ετσι, απ’ τη μια οι κανονικοφρουροί με όνειρο ζωής τα αμερικάνικα όπου ο αστυνομικός σε πυροβολεί αν βήξεις την ίδια στιγμή που οι συμμορίες οργιάζουν και  η ψυχοκοινωνική διάλυση καλπάζει. Κι εκείνη τη σκηνή προ μηνός στη γέφυρα του Λονδίνου όπου ο αστυνομικός πυροβολούσε έναν δεμένο άνθρωπο σε δόξα μιας κανονικότητας «μ’ όλες τις παράπλευρες υπερβολές αν θέλουμε να ‘μαστε ρεαλιστές». Κι απ’ την άλλη οι αντικανονικοφρουροί με ουσιαστικό επίδικο το χαλιφάτο του Ιζνογκούντ και αντίστοιχα συνθήματα κατά καιρούς (ήρθε η ώρα της αριστεράς, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν,  κτλ. αείμνηστα ). Τελευταία επικρατεί το επίσης μαχητικό αλλά του πάντα ηττημένου πολακιζόμενου σε αντεπίθεση «ο Ιζνογκούντ μας ενώνει - μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». 

Η βαθειά εμφύλια έχθρα αποκαλύπτει την κοινή ταξικότητα των αντιπάλων μερών, την αποκαλύπτει στο μίσος και τον ολοκληρωτισμό των αμφί πρακτικών όπου οχυρώνονται τα ψιχία «δικαίου» κάθε πλευράς, μα και στα βασικά τους συνθήματα για όποιον ακούει καλά.  Αυτής που θέλει να μας ταράξει στη φιλελέ εκσυγχρονιστική νομιμότητα κι αυτής που θέλει να μας ταράξει στη σταλινοφιλελέ νομιμότητα - σύνθημα κι αυτό που θυμόμαστε τίνος.

Στα μέσα προστέθηκαν εσχάτως και τα μετέωρα βαρέως τύπου.  Οικιακές συσκευές, κοτρώνες, τούβλα και τσιμεντότουβλα από ταράτσες κατά του εχθρού που αμφισβητεί το δικαίωμά μας στο «έτσι θέλω», δικαίωμα τρεφόμενο απ’ το απέναντι «νόμιμο έτσι θέλω».  Αμέτρως και σε ημι-επίγνωση του φονικού του πράγματος και με οργισμένη αδιαφορία αν ο «εχθρός μπάτσος» είναι ο αδερφός, ο συμμαθητής του χτές συνάδων «ένα το χελιδόνι» κι «εθνική ελλάδος γειά σου», ο λειψός έστω φύλακας της πολιορκημένης μας ασφάλειας, ο τρεις κι εξήντα και ημιάοπλος απέναντι σε συμμοριακά καλάσνικωφ, ο συνάδελφος του σκοτωμένου με τα μικρά ορφανά, ο ένστολος γονιός ο ζαλισμένος κι αυτός, ο κάποιος συνέλληνας κι άνθρωπος τέλος πάντων.

Δεν είναι εύκολη η λήξη του εμφυλίου, μακραίωνη κι ανατροφοδοτούμενη στις συγκυρίες, κραυγή παθών που ούτε ευχές ούτε εκσυγχρονιστικά ούτε ψευδοταξικά ματζούνια αρκούν να τα κατευθύνουν στο μαζί και το πιο ψηλά. Είναι - καιρός της πλέον - μια πολιτεία δημοκρατίας βάθους κι ευθύνης, μ’ ανάλογους θεσμούς και δουλεμένους προσανατολισμούς, κοινό έργο φάλτσων κραυγών και συνθετικών-υπερβατικών προσπαθειών, μερίμνει της αναγκαίας και υπόχρεης σε ανάδυση οδηγού μειοψηφίας. Στο μεταξύ και ως συναπαραίτητος όρος, κυρίως πόλεμος ιδιοθέσεων παραγωγικός, πέραν της ΚΔ-ΚΑ εμφύλιας και ψευδοταξικής πόλωσης, πόλεμος με κύριο στόχο τους επαρκείς ιδεοθεωρητικούς όρους των κρίσιμων θεσμικών διεξόδων. Κι επίσης ως όρος συναπαραίτητος, άμεσα βήματα κεντρομόλου μετριοπάθειας εν εμφυλίω, όπου ούτε το ατιμώρητο ούτε το ολοκληρωτικό και για καμμιά πλευρά, δεν έχουν θέση. Πέρα απ’ τους μπάχαλους με ταξί της βουλής και τους πλειοδότες της αστυνομοκρατίας και των εξοντωτικών ποινών, η αρχαία συνταγή της αναλογικότητας αλλά και της αμεσότητας δείχνει ένα δρόμο. Κι ανοίγει έναν μεγαλύτερο δρόμο.

                                                                                                                        Δ.Τ.