Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019

Εκλογικά και μετεκλογικά - [COM-32]


Πιθανότατα οι εκλογές έχουν κριθεί. Ως προς την αυτοδυναμία. Επωμίζοντας στη ΝΔ κυβέρνηση όσα μπορεί κι όσα δε μπορεί κανείς να φανταστεί.
Μικρό το κακό αν το δει κανείς μικροκομματικά, όχι όμως αν το δεί εθνικά-κοινωνικά. Και με τον «αντιδεξιό προοδευτισμό» πάλι έτοιμον για το κλαρί κι όχι ως αντιπολίτευση περίπου στηρικτική, όπως ήταν η αντιπολίτευση την τελευταία τετραετία. Οπότε και με αστάθεια. Πολύ μεγαλύτερη βέβαια αν η ΝΔ δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία.

Η αστάθεια δεν είναι πάντα κακή αλλά συχνά είναι παράγοντας αναγκαίων πολιτικών αλλαγών μιας και η ζωή δεν προχωρεί διαρκώς ομαλά. Αλλαγών κατάλληλων, στον κατάλληλο χρόνο και στις κατάλληλες συνθήκες. Αλλοιώς η αστάθεια είναι παράγοντας αυτοχειρίας και σε κάποιο βαθμό παράγοντας παθήματος-μαθήματος. Π.χ. κατάλληλος χρόνος και κοινωνικές συνθήκες για ελευθερωτικά άλματα υπήρξαν στο «αγανακτισμένο» 11. Οπου όμως έλειπε η  αναγκαία στόχευση σε σχετικές βαθειές πολιτικές αλλαγές, δηλ. πολιτική-δημοκρατική μετάφραση της κοινωνικής διάθεσης «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Αντίθετα η κοινωνική δυναμική εξετράπη στις τσιπρομπαρουφάκειες κατευθύνσεις της «αριστεράς και της προόδου», πάντοτε καρασυστημικής όσο και τυχοδιωκτικής ταυτόχρονα. Και με συνευθύνη όλων όσων γλείφονται περί την απάτη κι αυταπάτη της «αντιλιτότητας», του «αντιδεξιού προοδευτισμού» κτλ. και της σχετικής ιδεοτελούς ιδεοπραξίας.

Ποιος όμως μπορεί να κρίνει τα εκάστοτε πρακτέα, μαζί και να ανακόψει ή και να ενισχύσει κι αξιοποιήσει την αστάθεια, να αποτρέπει την κρίση ή να τη μετατρέπει σε δυνατότητα, να δημιουργεί τα πολιτικά κεφαλόσκαλα κοινωνικής προόδου-ελευθέρωσης ή κι απλής επιβίωσης συχνά, μέσα στον περίπλοκο κόσμο;

Σε κάποιο βαθμό, και κυρίως σε επίπεδο βασικών  και  κρίσιμων προσανατολισμών κι αποφάσεων (όπου και αναφέρεται η δυνατότητα και η υποχρέωση της κοινωνίας για άμεση ευθύνη, αντίθετα με «ειδικά-τεχνικά» ζητήματα το χειρισμό των οποίων αναθέτει σε «έμπιστους ειδικούς», πχ. πολιτικούς, οικονομικούς, διπλωμάτες, στρατιωτικούς, κτλ) η ίδια η κοινωνία καταφέρνει άμεσα, ανάλογα με την καλλιεργημένη συνειδητότητά της και το ευδιάκριτο ή μη των κρίσιμων επίδικων, να προσανατολίζεται επαρκώς.
Κυρίως όμως, μιας και τα επίδικα και οι επιπτώσεις είναι συνήθως αντιφατικά και δυσδιάκριτα, η κοινωνία μεν μπορεί κι οφείλει να κρίνει και πάλι, αλλά μόνον έμμεσα. Μέσα δηλ. απ’ τη διαμεσολαβημένη πολιτική της έκφραση κι εκπροσώπηση που έτσι αποτελεί το Μέτρο του Πραγματικού Κοινωνικού Αυτεξούσιου, (αντίθετα με το φιλελέ «δικαίωμα» του κάθε αποψία επί παντός) δηλ. μέσω του πολιτικού της συστήματος, του συστήματος Αναπαραγωγής της Εξουσίας.  Εκεί όπου τώρα συντελείται συμπυκνωμένα η δούλωσή της, η παραχάραξη και αλλοτρίωση της δυνατότητάς της για πορεία ελευθερίας-ευθύνης.
Εκεί όμως όπου, μέσα από εφικταναγκαίες αλλαγές που συνοψίζουν και το κεντρικό πολιτικό μας πρόβλημα, η κοινωνία θα μπορούσε να εκφραστεί κι εκπροσωπηθεί γνήσια, δηλ. όχι όπως την παραπλανούν, ούτε όπως κοψοχεριάζεται και κλεφτοπολεμά μεσ’ τη μεθοδευόμενη παγίδευση και ζάλη της, αλλ’ όπως «θα ‘θελε» κι όπως της αξίζει. Με εκπροσώπηση που σέβεται την τρέχουσα κοινωνική συνείδηση κι έχει το ένα πόδι εκεί, χωρίς να είναι ουρά ή δημαγωγός της αλλά οδηγός της έχοντας το άλλο πόδι μπροστά απ’ αυτή.  Με εκπροσώπηση «αυτόνομη», όχι απ’ τους περιορισμούς της πραγματικότητας, αλλ’ απ’ τις εξαπατήσεις των παρασίτων και την ίδια της την άγνοια, δηλ. εκπροσώπηση δημοκρατική, πλουραλιστική κι  αντιμετριοκρατική. Ετσι ώστε να διαμορφώνεται διέξοδα κι αμφίπλευρα-δυναμικά η πολιτική κοινωνικής πορείας, πολιτική δική της ως ριζωμένη στην κοινωνία αλλά και μπροστά απ’ αυτή. Μια πολιτική που λείπει όπως λείπει και το πολιτικό σύστημα όπου μπορεί να τη γεννά και που έτσι συνιστά το Κεντρικό Πολιτικό Ζήτημα. Οπως λείπει και η ειδικότερη κινητήρια πτυχή του, το αντίστοιχο σ’ όλα αυτά ελευθερωτικό πολιτικό υποκείμενο και κίνημα. Οχι το πολιτικό συνδικάτο των διεκδικητών-δικαιούχων, ούτε αυτό που παρασιτεί καβάλα στα πάθη της συγκυρίας (οικονομικά, εθνικά κτλ) αλλά το «αυτόνομο» (ως άνω) ελευθερωτικό υποκείμενο, πόλος και κινητήρας του αναγκαίου πολιτικού συστήματος. Οπερ και το ειδικότερο στοίχημα των καιρών. Δύσκολο στοίχημα, μιας και διεξάγεται σε συνθήκες εσωτερικής κατοχής κι ακριβώς γι αυτό εναντίον της. Με στρατηγικό αντίπαλο ό,τι πλαστογραφεί και συσκοτίζει τη μεταπολιτευτική αυτή ανάγκη. Δύσκολο στοίχημα, αν κι εφικτό, τα εύκολα όμως περισσεύουν πέριξ όπως και τα αποτελέσματά τους. Σ’ αυτά περιλαμβάνεται και η κατιούσα σπείρα των λύσεων ανάγκης…

Στο μεταξύ, ο βρασμός και τα αδιέξοδα θα παρατείνονται. Σε μια περιοχή με επικίνδυνη αστάθεια και σ’ ένα διεθνές τοπίο, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, επίσης με αυξανόμενη αστάθεια.. Στη χώρα η κατάσταση θα βιώνεται αναλόγως, ίσως με συγκυριακές μικροχαλαρώσεις, κυρίως όμως με παθήματα. Που οριακά μόνον γίνονται μαθήματα χωρίς τον ισχυρό φωτισμό τους…

Κοντά πλέον στις εκλογές και χωρίς τα ισχυρά αυτά φώτα, ήδη οι βασικές εσωτερικές εξελίξεις έχουν προεξοφληθεί δρομολογώντας τα μετεκλογικά. Σ’ ένα γεωπολιτικό περιβάλλον που πολλοί ξορκίζουν και συγκαλύπτουν ή ετοιμάζονται να καπηλευτούν.

Στο Δεξιό περιθώριο προχωρούν διαγκωνισμοί και ζυμώσεις εθνικών υπερθεματισμών κι μικροκομματικών ανασυνθέσεων. Στο Αριστερό περιθώριο κύκνειοι σπασμοί και παραληρήματα. Κάποιες νησίδες εκεί, με γνησιότερη κοινωνική κι εθνική συνείδηση, παγιδευμένες ανάμεσα στην ανάγκη υπερβάσεων και στα αριστερά όρια, βρίσκονται μπροστά σε έσχατα στοιχήματα και προκλήσεις ύπαρξης και προσφοράς.
Στην ενισχυμένη ΚΔ ετοιμάζονται τα σχέδια διακυβέρνησης εν τρικυμία, σε γνωστές ΚΔ συνταγές με εθνικοενωτικά συμπληρώματα, εξ ανάγκης ειλικρινή. Και στην ΚΑ, όπου και η κρίση του γνωστού προοδευτισμού, ο ειδικότερος χαμός. Ο Τσίπρας, ξανά στο κλαρί και με «γραμμένο» τον Σύριζα, και το Πασόκ, σε «ημι-υπεύθυνη αντιδεξιά» γραμμή και με ζωτικό χώρο την συριζαία ΚΑ, ετοιμάζονται για ερωτοτροπίες θανάσιμου εναγκαλισμού. Και τέλος, ανάμεσα σε ΚΔ και ΚΑ, όπου κι ο εξόριστος ΒΒ, ζυμώνεται η ανασύσταση του Κ ως εναλλακτικής στην άνω συριζοπασόκ ΚΑ κι ως ενός πόλου «υπεύθυνου, με προοδευτικό όμως πρόσημο».

Μέσα απ’ όλα αυτά και τον Πορθητή απέναντι, η περιπέτεια και το πραγματικό στοίχημα της χώρας παραμένει. Χρεωμένο σε όλους μας.


                                                                                                                        Δ.Τ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.