Προοδευτικά Διλήμματα και Δολώματα - [COM-25]

Η έννοια της προοδευτικής πολιτικής, πλήρως συσκοτισμένη στις δεκαετίες της εσωτερικής κατοχής (κι όχι μόνον), είναι μακρυά κουβέντα για ένα σύντομο σχόλιο.

Κυρίως όμως, στο επίκαιρο-κρισιακό πλαίσιο, προοδευτισμός θα σήμαινε δημοκρατική απαλλοτρίωση του Πολιτικού Συστήματος, τουτέστιν απ-αλλοτρίωση τών βασικών δομών και λειτουργιών Αναπαραγωγής της αλλότριας πολιτικής Εξουσίας. Με το «Πώς»  να αποτελεί επίσης αντικείμενο μακράς κουβέντας, ας περιοριστούμε να πούμε ότι περνάει μέσα απ’ την αντίσταση αναπαραγωγής του βασικού της διπόλου ΚΔ(+Δ) - ΚΑ(+Α), μ’ όλες τις σχετικές του μεταμφιέσεις, συμμαχίες, εσωτερικές του διαμάχες κτλ, ιδιαίτερα δε περνάει μέσα απ’ αντίσταση επαναπλαστογράφησης του Προοδευτικού πόλου.

Η επιχειρούμενη «Προοδευτική Συμμαχία» για τον «Προοδευτικό Αριστερό Πόλο», εξ ορισμού αυτοδιαψευδόμενη μιας και η ταύτιση Αριστεράς και Προόδου ανήκουν στην καταστροφική μυθολογία του παρελθόντος, αυτοδιαψεύδεται και περαιτέρω ορίζοντας ως αντιπάλους «την ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό, στην Ελλάδα και την Ευρώπη». Με το απατηλό το πράγματος επιβεβαιωμένο πλέον στο φόντο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Κολοτούμπας, το πραγματικό ζήτημα αφορά το βαθύτερο περιεχόμενο της γραμμής ρήξης που υιοθετείται πίσω απ’ τους αντιπάλους που ορίζονται με τον άνω πιασάρικο τρόπο.

Λοιπόν, και πάλι κοντός ψαλμός, αν κι από θέση αντιπολίτευσης τα μασκαρέματα της Α-ΚΑ διευκολύνονται. Ακροδεξιά, εννοεί την πολύμορφη (κι εν μέρει πράγματι ανώριμη, άγαρμπη, κλεφτοπολεμική κτλ.) κοινωνική αντίσταση στην «προοδευτική» διάλυση του κοινωνικού ιστού, στον ρεπούσιο εθνομηδενισμό-διχασμό, και στη φαυλότητα της ψευδοδημοκρατίας. Και νεοφιλελευθερισμό εννοεί ό,τι επίσης αντιστέκεται στην κεϋνσταλινική και καραδιαπλεκόμενη παρασιτική οικονομία και στην γνωστή αγωνιστικότητα των προνομιούχων "δικαιούχων" και του εξαπατούμενου ζήτουλα. Όλα τα υπόλοιπα φιλελέδικα (φαυλοπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά), το ΚΑ καρασυστημικό προοδευταριό όχι απλώς τα έχει υιοθετήσει αλλά αποτελούν τον πυρήνα της ταυτότητάς του πλαισωμένα μάλιστα από εξαπατητικές κι ολοκληρωτικές ιδεοπρακτικές.

Αν και οι τρέχουσες μάχες στον ΚΑ χώρο με αντικείμενο την ηγεσία του (μ’ όλα τους τα καλούδια, όπως κόντρες, δίκες, φιλοφρονήσεις με στόχο μελλοντικούς γάμους, ασπασμούς τύπου Μπίστη κτλ.) αξίζουν κάποια εμετική προσοχή, δεν πρέπει να διαφύγει η ουσία του ευρύτερου εγχειρήματος δηλ. ο επανεγκλωβισμός στο δίπολο ΚΔ-ΚΑ και η αποτροπή βαθειών πολιτικών αλλαγών. Που δεν ανάγονται στον κόκκινο Μάη, αλλά στην ανάγκη ο κοινωνικός βρασμός να εκφραστεί διέξοδα επιβάλλοντας τα δικά του διέξοδα διλήμματα αντί των εκάστοτε πλαστών τύπου «Τσίπρας ή Μαρινάκης» και τα δικά του προτάγματα για άξια του ανθρώπου βιοτή αντί των παραμηλιτών «αντιλιτότητας αλλά κι ολιγαρκούς αφθονίας» που επιστρατεύονται ως εκμαυλιστική γέφυρα προς τα χειρότερα.

Φυσικά, δεν είναι απλό όλο αυτό, αποτελώντας άλλωστε και το μεγάλο στοίχημα των καιρών διεθνώς. Κι απαιτώντας έτσι δύσκολες πλην εφικταναγκαίες ιδεοπρακτικές κατεδαφίσεις και οικοδομήσεις. Οπου και η πραγματική πολιτική πρόκληση έναντι των ελπιζομένων αλλά κι έναντι των επικαίρων.

                                                                                                                Δ.Τ.