Ο Αριστερισμός του Λαζάρου - [COM-26]

Λαζάρου σήμερα, η «Αυγή» μοιράζει προς μόρφωση και συμμόρφωση τον «Αριστερισμό» του Λένιν.

Σ’ ένα συριζοκοινό όπου ελάχιστοι έχουν μια ξώφαλτση έστω επαφή με την κλασική και νεώτερη θεωρία, ώστε να καταλάβουν τι ‘ν’ τούτο. Κι όπου οι λοιπές «μάζες της αριστερής και της προόδου» παπαγαλίζουν ό,τι να ‘ναι για να συσκευάσουν σε «κοινωνικό Δίκαιο-Πρακτέο» αυτό που θεωρούν «δικαιούμενο». Κι όπου φυσικά, λογής-λογής παίχτες κάνουν ευρύτερο παιχνίδι. Και στο οποίο εντάσσεται και η ως άνω «μορφωτική» κίνηση.

Μιλώντας για το βιβλίο, είναι φυσικά αδύνατη μια επαρκής αναφορά, στα όρια ενός μικρού σχολίου. Πολύ περισσότερο η αναφορά στο ιστορικό περιβάλλον όπου οι αντιφάσεις κι αντιθέσεις του νέου τότε καθεστώτος συνέγραψαν τον «Αριστερισμό». Κι ακόμα περισσότερο στις μεθεόρτιες αποτιμήσεις …

Παρ’ όλα αυτά, σημειώνουμε μερικά κεντρικά σημεία του βιβλίου, το οποίο αρχικά απετέλεσε κείμενο διανομής του Λ. στους συνέδρους του 2ου συνεδρίου της Κομιντέρν το 1920 κι αργότερα έγινε μπροσούρα μεγάλης διεθνούς διανομής.

1) Ο τίτλος όπου και το κυρίως μήνυμα : Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού. Η άλλως, παιδάκια ωριμάστε συντασσόμενοι γιατί χανόμαστε. Και μαζί μας θα χαθεί κι ο κομμουνισμός - ξέρετε.

2) Υπενθυμίζει τη διεθνή σημασία της μπολσεβίκικης επανάστασης - φυσικό, μάλιστα εντός διεθνούς κομμουνιστικού συνεδρίου - και την ανάγκη συσπείρωσης παρά τις εσωτερικές ρήξεις, πχ. παρά «τις διαγραφές καλών αριστερών μπολσεβίκων..» κι άλλων συντρόφων που έγιναν με άλλου είδους μολύβι.

3) Υπενθυμίζει ότι οι μπολσεβίκοι δεν αναπτύχθηκαν χωρίς εσωτερικές μάχες, ιδίως απέναντι στους μενσεβίκους και στη «μικροαστική επαναστατικότητα».

4) Υπενθυμίζει την ανάγκη το κόμμα να κινείται «έξυπνα» κι ότι έξυπνος δεν είναι ο αλάνθαστος αλλά αυτός που διορθώνει τα λάθη του.

5) Κάνει πολεμική στους «Ασυμβίβαστους - Συνεπείς» τονίζοντας την ανάγκη συμβιβασμών, που ωστόσο μπορούν να διακριθούν σε «αναγκαίους» και «προδοτικούς» συμβιβασμούς (βλ. πιο κάτω το κριτήριο διάκρισης).

6) Θεωρεί ότι η συζήτηση για Μαζικό ή Αρχηγικό κόμμα είναι λάθος τονίζοντας την ανάγκη «ατσάλινης πειθαρχίας …κτλ».

7) Τονίζει την ανάγκη «συμμετοχής σε αντιδραστικά συνδικάτα, κοινοβούλια κτλ» όπως και την ανάγκη συνδυασμού «νόμιμης και παράνομης» δράσης.

8) Το κεντρικό ζήτημα-οδηγός μέσα σ’ όλα αυτά και στις σχετικές δυσκολίες είναι «η στήριξη της Σοβιετικής Εξουσίας και της διχτατορίας του προλεταριάτου».

Βεβαίως από τότε κι ως σήμερα μετά τόσα και τόσα, τα θέματα αυτά και τα συναφή ( η Εξουσία, η Διχτατορία, οι Μάζες, οι Αρχηγοί, οι Συμβιβασμοί, οι «Εξυπνάδες» κτλ) έχουν περπατήσει θεωρητικά κατά μεριά Δημοκρατίας & της εν αυτή Χειραφέτησης ως κεντρικού στοιχείου της Κοινωνικής Πορείας.  Ειδικώς δε έχουν περπατήσει απέναντι στη Χειραγώγηση, την εξ ορισμού καθεστωτική και καταδεικτική του χαρακτήρα των φορέων της όλων των χρωμάτων.

Σε χαλαρό όμως ταμπλώ, ίσως έχει κάποιο ειδικότερο ενδιαφέρον η «απάντηση» του γνωστού Κον Μπεντίτ στο βιβλίο του (1980) «ο αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική αρρώστια του κομμουνισμού» δηλ. ένας αντίλογος του τύπου «αριστερίστε γιατί σαπίσαμε». Σωστές διαπιστώσεις και λάθος συνταγή (καθώς επιγράφεται κι ένα κεφάλαιο του «Αριστερισμού» του Λ. ), καθ’ ότι το σάπιο βρωμώντας ήδη πανταχόθεν, σωστά διαπιστώνεται. Η λάθος φαρμακευτική συνταγή ωστόσο ανακλήθηκε απ’ τον ίδιο το Κ.Μ. όταν παράτησε τον αριστερισμό για την Πράσινη Ευρωβουλή δηλώνοντας πως «παραγαπήσαμε την επανάσταση». Κι όταν αργότερα κι αφού μετέθεσε τη γραμμή ρήξης σ’ αυτή κατά των «ταλιμπάν του ΝεοΦιλευθερισμού» το ξαναματασκέφτηκε και έδωσε νέο γενόσημο δηλώνοντας πως «πρέπει πια να ξεκολήσουμε απ’ την εμμονή με τη Μέρκελ» - η ιστορία ως φαρσοτραγωδία.

Με την παιδικότητα απ’ τη μια και τη σαπίλα απ’ την άλλη ίσως να υποδεικνύουν την ανάγκη του «επαναστατικού συμβιβασμού» σε μια «ώριμη ανανέωση» του προοδευτισμού, ας περιοριστούμε εδώ να δούμε (σε λίγες βδομάδες) την συγκυριακή της περιπέτεια. Την ανταπόκριση δηλ. των «μαζών» στην κάλπικη (δηλ. την προς την κάλπη) πρόσκληση του «έξυπνου» ηγέτη με τη βοήθεια και τέτοιων μορφωτικών εργαλείων, μιας και η «ατσάλινη πειθαρχία» δεν παίζει - έχει δίκιο ο Πολάκης ότι έχει την κυβέρνηση αλλά όχι Ολη την εξουσία.

Το μορφωτικό ωστόσο βιβλίο του Λαζάρου - χρήσιμο πολλαπλώς για κατάλληλη ανάγνωση, όπερ και τρέχα γύρευε - αν και έχει διακινηθεί διεθνώς σε μιλιούνια αντίτυπα, προεκλογικώς διανέμεται πρώτη φορά, Πρώτη ΦορΑριστερά γαρ. Πρόκειται για μορφωτικό θαύμα, για κίνηση με προφανή στόχο την προεκλογική χειραφέτηση του λαού και των αναγνωστών της Αυγής γενικότερα, μήπως και μπερδευτούν πώς η Αριστερά είναι Δεξιά ή ό,τι δείχνει στα διάφορα τσαλίμια της απάτης-αυταπάτης της. Όχι, μη μπερδεύεστε σύντροφοι, η αριστερά είναι πάντα αριστερά, σαν παιδάκι γερασμένο που γυρνοβολάει στα σπίτια σας - μπήκε η αριστερά στα σπίτια σας και σας κακοφαίνεται που λέει κι ο Μπαλάφας - κρατώντας το βασικό μορφωτικό της ανάγνωσμα «Ιζνογκούντ-Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη» στο ένα χέρι. Και στο άλλο τα σπίρτα.

                                                                                                                Δ.Τ.