Κάπως συνώνυμο της τραγωδίας και μακρυά απ’ ό,τι
σοσιαλιστικό. Η μπαρουφάκεια ταινία του
Γαβρά «ενήλικοι στην αίθουσα», είναι ακόμα μια απόδειξη.
Τεχνικώς και ιδία σκηνοθετικώς, πολύ κάτω του
μετρίου και με όψεις γκροτέσκου ως κάθε «στρατευμένη αλήθεια», δηλ. χονδροειδής
προπαγάνδα, μικρή σημασία έχει αν αδικεί και κάποια υποκριτικά ψυχία που
σώζονται. Σ’ ένα σενάριο που το πιστεύει ο γραφέας του, όπως κάθε νάρκισσος,
και που όμως μικρή σχέση έχει με τα πράγματα, αν εξαιρέσει κανείς τις γνωστές
κολοτούμπες.
Π.χ. όντως του είπε ο Σόϊμπλε πως ως πατριώτης καλώς
πολιτεύεται ή αυτό καταλαβαίνει συνεπαρμένος απ’ τα ιλαροτραγικά συριζοδίκια;
Πάντως, ο παρών στη σχετική σκηνή Ευκλείδης αλλοιώς τα γεωμέτρησε, πριν
διαδηλώσει προσφάτως. Επίσης, ο Σόϊμπλε «που βρίσκεται πολύ μπροστά», όπως ο
ίδιος είχε γνωματεύσει (να πχ. μια σκηνή που έλειπε) άλλα γνωστά ρεφραίν είχε,
πχ. «συμαζευτείτε γιατί χανόσαστε…», «θα μου κάνετε άγαλμα» κτλ. Απλό
παράδειγμα φαντασιακής αυτοδικαίωσης, κι απόδειξη του «τίποτα δεν κατάλαβα…».
Βεβαίως, πέρα απ’ τα περιστατικά φαντασιακής
αυτοδικαίωσης, το επίδικο κοινωνικοπολιτικής πορείας αποκαλύπτεται στη σκηνή
όπου ο γραφεύς χλευάζει τη συνταγή πως «η λιτότητα θα φύγει με ανάπτυξη που
προϋποθέτει λιτότητα». Και στις σκηνές όπου αντιπροτείνει, καθηγητής
οικονομικών ών, ότι η λιτότητα θεραπεύεται με την αύξηση της κατανάλωσης. Τραγέλαφος ενήλικης κεϋνσιαριστεράς. Εξ
ορισμού και δια στόματος Κεϋνς, μακροπρόθεσμα νεκρής.
Δ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.