Ξανά στο BLOG - [COM-21]

Ξανά στο BLOG μετά πολύ καιρό, σε σποραδική πάντα παρουσία, με την ελπίδα κάποιας ωρίμασης των εμπειριών πέριξ και της δυνατότητας στοιχειώδους συλ-λογισμού.

Δεν είναι εύκολο στις μέρες μας, μέρες μεθοδευμένης αλλά κι αυτορέπουσας, θορυβώδους, μαζικής τιποτολογίας εν ή και πεισματικά από διάφορες μεριές ψήγματα χρυσού ως εν τη άμμω. Οτι πέρα απ’ τις δυσκολίες ουσίας η πραγματική επικοινωνία απαιτεί τεράστιες δυνάμεις και προσπάθεια απέναντι στις πολύμορφες εκπτώσεις της... Οι «αποκαλύψεις» & τα media & τα «like»... & το ειδικότερο στοίχημα της απαλλοτρίωσής τους, στο αναγκαίο ελάχιστο.

Στενεύουν τα περάσματα, ολοφάνερο, μα γνωστό επίσης ότι πριν την αυγή το μέγα ψύχος. Μόνο που αυτή τη γή τη γυρίζουμε οι ίδιοι προς την ανατολή, ο καθείς κατά τα όπλα του κι αλληλοχρέως απέναντι στο ιδρυτικό στοίχημα των καιρών.

Να αισιοδοξούμε ; Φυσικά ναι. Που θα πεί χωρίς αυταπάτες, που θα πεί χωρίς κοκκινομαγιάτικες Εσχατολογίες αλλά και χωρίς ψευδορεαλισμούς του Νυν ερήμην της μέριμνας για το Αύριο. Που θα πεί, επίσης, χωρίς εκτιμήσεις.

Χωρίς εκτιμήσεις, δηλαδή χωρίς Λόγο ; Φυσικά όχι. Μα κορύφωση του Λόγου η Πίστις με μόνο πρόβλημα το ΤΙ του εντός της - της Μεταφυσικής ζητήματα να στηρίξει το αξιοβίωτο εν παντί.  Οι λογισμοί και οι θεωρίες και οι αναλύσεις και οι εκτιμητικές και οι στρατηγικές έπονται, θεραπαινίδες, εν συλ-λογισμώ ετεροτήτων κι εν αλληλομαθητεία κι εν διαλεκτική ιδεοπραξία.

Χωρίς αυτά, τα λογιστικά πολιτικοθεωρητικά - είν’ αλήθεια - τα όνειρα δεν λαβαίνουνε εκδίκηση, καθώς το θέλει ο ποιητής, μα πριν απ’ όλα τα ίδια τα όνειρα μετρούν την αλήθεια τους στο νόημα της εκδίκησης, δηλ. στο ερώτημα-απάντημα του Δικαίου, όπου το ΤΙ της Πίστης.

Ρωτήσαμε κάποτε - ρωτάμε που και που σ’ αυτή τη χώρα την προνομιακή ελέω ποιητών και θυσιών, τη  φορτωμένη με το ερώτημα του Κόσμου, σαν οι λογιστικές μας απορούν, ρωτάμε όσους εξόριστους απ’ αυτές αγγίζουν τις απαντήσεις - ρωτήσαμε κάποτε μεσ’ τους καιρούς τους χαλεπούς ελπίδα ψάχνοντας :

- Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;

- Λαμπρά τα βλέπω, ήρθε η απόκριση αισιόδοξη, μα πριν οι στεναγμοί και τα πάθη...

- Πόσο το Πριν, το χαλεπό το σήμερα, ξαναρωτήσαμε, πόσο ως ν’ αντέξουμε και Πως ;

- Οσο το Πριν χωρισμένο απ’ το Αξιο, ξαναποκρίθηκε, όσο το Αξιο δεν έχει αρκετό τόπο εδώ στο Σήμερα να στήσει γέφυρα με το Αύριο, να αξιωθούν τα δυό, τα τρία μαζί με το Χτές που συγ-κρατεί και τ’ άλλα δυό, το Παραπαίον Σήμερα και το Φευγάτο Αύριο.

- Και ποιό το Αξιο ξανα-ματα-ρωτήσαμε, ποιό είν’ αυτό ανάμεσα στους λύκους ;

- Είναι γνωστό από παλιά ξανα-ματα-αποκρίθηκε, και ζεί ανάμεσά μας, ειπωμένο κι ανείπωτο σαν Ανοιγμα του ειπωμένου, και είναι αυτό που μας κρατά όσο το κρατούμε - ειπωμένο κι ανείπωτο - μα ας το θυμίσω με πολλά, καθώς να το συναντούμε κάθε μικρή στιγμή...Αξιο και Τούτο και τ’ Αλλο και το Παρ’άλλο... το θυμήθηκες ;  Και μην ξεχνάς, ακόμα, Αξιον εστί το γύρισμα του λύκου στο ρύγχος του ανθρώπου κι αυτό στου αγγέλου.

Μοιάζει χρησμός δυσανάγνωστος η απάντηση μα είναι τόσο σαφής όσο και δύσκολη η αποδοχή της μπροστά στους τυφλούς ρεαλισμούς του ρύγχους μας και μπροστά στα «πρακτικά» ερωτήματα που χυμούν μέσα απ’ τις πικρές εμπειρίες μας και τους κρυφούς μας στόχους. Μαζί κι αυτούς μιας «δικαιούμενης» τζάμπα ή πάντως φτηνής κι έξω απ’ την κύρια έννοια μας, καθώς και βολικής, στα σέα της στα μέα μας, «κοινωνικής δικαιοσύνης».  Ομως οι αληθινοί ποιητές - πάντα εξόριστοι του ψευδορεαλισμού μας - ανοίγουν ξανά το από παλιά ειπωμένο στο φώς των νέων καιρών, πολύτιμοι οδοδείκτες που αρνούνται όμως την Τυφλή Συνταγή, πιστοί στη Συνταγή του Ονείρου, οι ίδιοι οι άνθρωποι βήμα-βήμα, αμείξας και κατά διάκρισιν, να ζήσουν την οικοδόμηση της ιστορίας τους - να γίνουν γκρεμιστές και χτίστες, δημιουργοί του Δικαίου. Μοιάζουν ρομαντικοί των αγγέλων του ανέφικτου, φευγάτοι απ’ την πράξη, μα πόσο λάθος κάνουμε - οι ποιητές θεμελιώνουν στα πάθη και στο όνειρο τα βασικά του προσανατολισμού της πράξης όπου μόνον εκεί, στον προσανατολισμό, έχουν έδαφος τα σχέδια & οι απαραίτητες λογιστικές της, έργο επόμενο.  Οτι το πολιτικό υποκείμενο και η διέξοδη πολιτική ιδεοπραξία δεν φυτρώνει σκέτα απάνω στου κυρ’ Μέντιου τα βάσανα και τα δικαιώματα αλλά προϋποθέτει κοινωνικό υποκείμενο - σαν ψηλότερο απ’ το βόδι, άλλο μπόϊ κι άλλο πόδι. Τουτέστιν προϋποθέτει όχι μεν κοινωνία αγγέλων (ότι αλλοιώς δεν θα υπήρχε και πρόβλημα) αλλά πάντως κοινωνικό υποκείμενο επαρκώς προσανατολισμένο στ’ αγγέλιασμα, όπου κι ο ορισμός του άλλωστε σε πείσμα του κυρίαρχου χυδαιοϋλισμού-οικονομισμού. Ώστε απ’ τους κόλπους του (αμείξας και κατά διάκρισιν) να μπορούν να φυτρώνουν ερωταπαντήσεις για τα ειδικότερα ΤΙ και ΠΩΣ, ερωταπαντήσεις που εξ ορισμού ξεπερνούν τους δικαιούχους κυρ’ Μέντιους κι έτσι μόνον και τους λύκους του ρύγχους μας. Ετσι πχ. άλλες πολιτικές θα φυτρώσουν σε μιά κοινωνία προσανατολισμένη στην προ κρίσης ευζωϊα των παροχών, άλλες στην προσανατολισμένη στην «κοινωνική δικαιοσύνη» των πτωχευμένων πλην βαθέως καθεστωτικών δικαιούχων, κι άλλες στην κοινωνία που προσανατολίζεται στην ίδια την ανόρθωσή της υπό ουσιαστικό ( δηλ. & γνησιεκπροσωπευτικό & αντιμετριοκρατικό & ενεργοσυμμετοχικό) κοινωνικό σχεδιασμό και έλεγχο.  Στό ρεαλιστικό-υπερβατικό, το Εφικταναγκαίο αγγέλιασμα.

Περαιτέρω, επίσης είναι δύσκολο το έργο των ειδικότερων πολιτικοθεωρητικών ερωταπαντήσεων και της αντίστοιχης ιδεοπραξίας, συνήθως μέσα σε χάβρα και λάθη και με τα συστήματα όλα κόντρα του. Κι ακόμα - ευτυχώς - όντας πρόβλημα με περισσότερες από μια σωστές λύσεις κι έτσι δυσνόητο σε πρωτοβάθμιους εξισωτές, άξιους του Ερντογαν, του Πούτιν και του Μονοφυσιτισμού γενικότερα, πολλά κλικ κι αιώνες πίσω απ’ τον ημι-δημοκρατικό Αισυμνητισμό του Σόλωνα. Δύσκολο κι όμως κάνοντας τα βήματά του, πρώτα με στόχο ένα επαρκές ελάχιστο, επαρκές για να ξεκλειδώσει τον ίδιο του τον κοινωνικό μετασχηματισμό από το πολιτικοθεωρητικό ελάχιστο αυτό σε ευρύτερη κοινωνικοπολιτική πρακτική.  Η δυσκολία αυτή μεγαλώνει σε καιρούς ιδρυτικούς, καιρούς ολικής κρίσης του παλιού κι αναγκών μεγάλων αναθεωρήσεων, με κάποιο αντιστάθμισμα ωστόσο ότι σε τέτοιους καιρούς, και υπό την κοινωνική πίεση, κινητοποιούνται κάπως περισσότερο οι πνευματικές προφυλακές της κοινωνίας. Στους παράξενους τόπους τους.

Που βρισκόμαστε επ’ αυτού ; Στην αρχή κάπως, ίσως και στα μισά. Η κοινωνία έχει κάνει κάποια βήματα - μπρος και πίσω - η διανόησή της λιγότερα. Οι αναζητήσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο,  είναι ασθενικές όσο κι εκτεταμένες, είναι οριακές κι αδιέξοδες ως εκτός επαρκούς προσανατολισμού και συλ-λογισμού, κουρασμένες κι αντιφατικές, αλλά παρούσες. Τίς επιβάλλουν τα αδιέξοδα, τις μαρτυρούν οι βρασμοί εγχωρίως και διεθνώς, τις τονίζουν οι ζορισμένες καταφυγές στα επί τα αυτά και στα ΑΚΡΑ, τις επιβεβαιώνει ο ΚΑΝΕΝΑΣ. Αναζητήσεις που πασχίζουν ανάμεσα σε ηττημένες προσαρμογές κι απελπισμένους κλεφτοπολέμους.

Ελάχιστες απ’ τις αναζητήσεις αυτές ξεπερνούν τα προφανή των συγκυριών και τα δήθεν προφανή των επιλογών - ανεπάρκειες, αντιφάσεις, πισωγυρίματα - και αναμετριούνται με τη δύσκολη αποκρυπτογράφηση των πραγματικών διεξόδων. Ψηλαφούν δειλά ή πιο τολμηρά τη μετα-φιλελεύθερη προοπτική κι ανάγκη, τις ειδικότερες πλευρές κι όρους της, τη διαλεκτική της με το κοινωνικό σώμα και δυναμική, το τώρα της στα εθνικά και παγκόσμια πράγματα.  Το ως τώρα αποτέλεσμα ;  Ελπιδοφόρες φωτοσκιάσεις σε τοπίο συσκοτισμένο κι άκρως επικίνδυνο. Ισως και κάτι παραπάνω σε φώς, δεν έχουμε εύκολα τα μέτρα για πρωτόγνωρες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όπως θά ‘λεγε και εδώ ο εξόριστος ποιητής,  Αξιον εστί το πέρασμα του λύχνου, το γεμάτο χαλάσματα και μαύρους ίσκιους.

Απ’ την πλευρά μου, το κατά δύναμη καθώς όλοι, αμείξας και  κατά διάκρισιν, ψηλαφήματα θεωρίας μεσ’ τις επίκαιρες αναγνώσεις, θεωρήσεις του ΤΙ & ΠΩΣ, αναθεωρήσεις του Εφικταναγκαίου, τουτέστιν του Πρακτέου. Κρίσιμο ζήτημα, καθόλου εύκολο έργο διεθνώς, ως είπαμε, μα όχι άβατο. Φυσικά δεν πρόκειται για μαγικές συνταγές μα ούτε για αμελέτητα ευχο-λογάκια μα για απόπειρες αναμέτρησης με το Εφικταναγκαίο.  Οχι, δεν είναι στην πρόχειρη την κρίση του καθενού το κάθε τί, ως νομίζουν οι δικαιούχοι αποψίες της μαζικής φιλελέδικης δημοκρατίας. Τα δύσκολα απαιτούν την κίνηση-διαμόρφωση-ανάδυση της ιδεοπραξίας μέσ’ την ετεροτική διαλεκτική της κοινωνίας, της κοινωνίας ως συλλογικού διανοούμενου.  Απαιτούν συνεισφορές πομποδεξίας κι αμφιδρομίας ουσιαστικές και σύνθετες, δηλ. τυπικώς ασύμμετρες και καταλλήλως διαμεσολαβούμενες, όπου τα βιώματα αλλά και οι διαθέσιμοι χρόνοι και δυνατότητες κατανόησης, μελέτης, κρίσης, παραγωγής, μορφοποιητικής αμφι-μετάδοσης κτλ. διαφοροποιούνται ακραίως πρίν αποδώσουν συλ-λογικώς, ως όρος και γεννήτορας των αναγκαίων κι αποτελεσματικών συγκλίσεων εντός της αλλοτριωμένης μα και σκιρτώσας κοινωνίας.  Φυσικά και χρειάζεται να εξηγηθούν πιο αναλυτικά όλα αυτά, μα προσώρας αρκετές οι παραπάνω νύξεις. Συνοδεία κι ενός μικρού σχολίου περί το «Εφικταναγκαίο» - ας πούμε εδώ ότι αφορά τον πιο βατό και σύντομο δρόμο προς το επόμενο κεφαλόσκαλο του κοινωνικού αυτεξούσιου (ελευθερίας-ευθύνης), πάντα μέσα στους συνολικούς περιορισμούς και δυνατότητες, μερικώς μέσα σ’ αυτά «που λέει ΚΡΥΦΑ το πλήθος» και πάντως έξω απ’ την τρέχουσα κοινή συνείδηση για όλα αυτά. Ζητήματα θεωρίας κι ανα-θεωρίας γαρ, πριν την εν κοινωνική ιδεοπραξία επαλήθευση...

Ψηλαφήματα ανα-θεωρίας λοιπόν κι απ’ την πλευρά μου, μεσ’ τα επίκαιρα και τα καυτά. Στο ψαχνό ωστόσο κι όχι στο παραπολιτικό περιθώριο ή την εύκολη γνωμοδοσία, θέλω να πιστεύω. Με αποστάσεις από αναμασήματα «της αριστεράς και της προόδου», εγχώρια κι ευρύτερα. Αποστάσεις προσανατολισμού αλλά όχι μόνον, αφού στη δεκαετία που πέρασε έχει κριθεί (και συγ-κριθεί) απ’ τα τα πράγματα - σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό - η αξία των διακινούμενων θεωρήσεων και προτάσεων διεθνώς. Ψηλαφήματα λοιπόν, μα με αποστάσεις… Σούμες τα κυριώτερα σε  3  βιβλία (ΚΡΙΣΗ & ΑΠΟΚΡΙΣΗ - 2010,        ΜΕΤΕΩΡΑ ΒΗΜΑΤΑ - 2015,          ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ & ΜΑΚΡΥΑ - 2018)  καθώς και σε περαιτέρω δημοσιευμένα και μη κείμενα κι ακόμα σε εν εξελίξει εργασίες.  Απευθυνόμενα κατά πρώτο λόγο όπου υπάρχει χρόνος και διάθεση για σοβαρή αλληλομαθητεία & δι αυτής περαιτέρω απεύθυνση, άλλωστε δεν είναι διαθέσιμα στο εμπόριο. Θα δούμε...  Οπως κι απ’ αυτό το BLOG κάποιες αναδημοσιεύσεις εν καιρώ, δίπλα σε νέες δημοσιεύσεις και νέες σούμες. Βλέποντας και κάνοντας, στο κατά δύναμη, πάντα με επίγνωση της ανάγκης ευρύτερου διαλόγου αλλά και των πραγματικών όρων αυτού του διαλόγου και των μεγάλων και κλιμακωτών απαιτήσεών του...

Απώλεια φίλων στο μεταξύ, όπως του ΓΓΦ, του Γιάννη, του Φυλλομάντη... Κι ακροβασία δυνάμεων μέσα στη ασυμμετρία τους - βασανιστικό πηγαινέλα.

Ξανά στο BLOG …  

                                                                                                                                                                         Δ.Τ.