Απ’ το Σεπτέμβρη του 17 έχει φύγει από από κοντά μας ο
Γιάννης ο Φωτόπουλος, ο ΓΦΦ, ο Φυλλομάντης. Μας λείπει, αν κι όπως πάντα όλος
ζωντάνια βρίσκεται δίπλα μας.
Οι φίλοι του, κι όσοι ακόμα τον γνώρισαν άμεσα ή μέσα
απ’ τα γραπτά και τη Στάση του, έχουμε ζωντανή την εικόνα ενός ανθρώπου
ξεχωριστού που έδωσε και είχε ακόμα να δώσει πολλά. Μα τα ξεχωριστά συχνά διαφεύγουν, πνιγμένα
είτε στη συγκίνηση είτε στην καθημερινότητά μας. Θα χρειαστεί γι αυτό να τα
ξαναμετρήσουμε, έστω στοιχειωδώς, να δούμε όσο γίνεται ψύχραιμα τα όσα πολύτιμα
μας άφησε η σκέψη και η πράξη του, πέρα απ’ όσα ο καθείς μας έχει κατανοήσει
και συγκρατήσει.
Οι φίλοι του σκεφτόμαστε μια ημερίδα εν καιρώ μ’ όλα
αυτά, κι όχι μόνον σαν κάτι που χρωστάμε στη μνήμη του αλλά σαν κάτι που
χρωστάμε σ’ όλους εμάς που άφησε πίσω, σαν δίδαγμά του σε μας, στα παιδιά του,
στους νεώτερους. Αλλωστε ο Γιάννης είναι της προσφοράς κι από κει που βρίσκεται
- έτσι ήταν πάντα.
Εδώ, σαν αποχαιρετισμός κι απ’ το BLOG αυτό, ο σύντομος
αποχαιρετισμός που κάναμε στο ξόδι του, οι στενοί του φίλοι.
Δ.Τ.
Ο
φίλος μας ο Γιάννης
Μας ξάφνιασε άλλη
μια φορά ο φίλος μας ο Γιάννης. Οδυνηρά αυτή τη φορά, ίσως θέλοντας να μας
θυμίσει πως και η οδύνη δείχνει κι ανοίγει δρόμο στην αληθινή ζωή.
Μήνυμα ίσως στους
πάμπολλους φίλους του, σ’ εμάς τους πιο στενούς του φίλους, στους αγαπημένους γονείς και συγγενείς του.
Ιδιαίτερα στα παιδιά του που θα τον στερηθούν πιό πολύ. Στις δυό του κόρες,
φοιτήτριες, που χάνουν πατέρα και δάσκαλο, κι ακόμα πιό πολύ στο μικρό του γυιό
που χάνει τον πατέρα του πριν τα πρώτα του γενέθλια. Και στη σύζυγό του που
αφήνει τόσο πρόωρα να μεγαλώσει το γυιό τους χωρίς αυτόν.
Ο Γιάννης ήταν ένα
παιδί κι αυτός. Είχε την ακριβή ευαισθησία ενός παιδιού, το δυνατό γέλιο ενός
παιδιού, ακόμα και την αφέλεια και τα λάθη καμμιά φορά ενός παιδιού, επίμονος
στην ίδια του την παιδικότητα, όχι από αφέλεια εδώ, αλλά από ευαισθησία.
Ο Γιάννης, πάντα
παιδί, είχε όμως μια ιδιαίτερη ωριμότητα, αυτή του πνευματικού ανθρώπου.
Ηταν πολυμαθής, με
την εξαίρετη κλασική του παιδεία, τη γλωσσομάθειά του, τη νομική του κατάρτιση,
τη μουσική του καλλιέργεια, την καλή του επαφή με τις ψηφιακές τεχνολογίες, μια
πολυμάθεια σε χρήση καθημερινή. Μια πολυμάθεια με κορωνίδα μια σπάνια σήμερα
φιλομάθεια, μια διαρκή μαθητεία στα πράγματα, ένα διαρκή διάλογο με κάθε
ζωντανή σκέψη και κάθε γκαρδιακή πράξη.
Ο Γιάννης ήταν ένας
φυλλομάντης, καθώς κι ο ίδιος δανείστηκε απ’ τον αγαπημένο του Ελύτη τον
ομώνυμο ανθρωπολογικό χαρακτήρα, αυτόν με ελπίδα μπροστά στο δύσκολο, με πίστη
μπροστά στο άγνωστο, με αγάπη μπροστά στο απερινόητο. Με τη βεβαιότητα πως
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Ακόμα και στην
Εχθρα, ο Γιάννης, μαθητής του Ομήρου και των Τραγικών, την Εχθρα που πάντα
συνόδευε την ανθρώπινη ατέλεια όπως και σήμερα, είδε τη δυνατότητα της
ανθρωπιάς – το ξέρουν όσοι μοιράζονταν τις σκέψεις του και τα γραπτά του. Γιατί
ο Γιάννης ήταν πραγματικά Πολίτης, δηλαδή πιστός του εξανθρωπισμού του
πραγματικού και πάσχοντος κόσμου, πιστός της θυσίας και της Ανάστασης.
Άλλωστε ο Γιάννης
ήταν εκεί για όποιον τον χρειαζόταν. Και ήταν πολλοί από μας που στην περίπλοκη και δύσκολη εποχή μας χρειάστηκαν
το Γιάννη σα φίλο αλλά και σαν νομικό να τους στηρίξει. Κι αυτός ήταν εκεί,
πρόθυμος κι αφιλοκερδής.
Ο Γιάννης ήταν εκεί
όμως και για όσα άλλα χρειαζόμαστε όλοι, αν και συχνά ξεχνάμε πόσο πολύ τα
χρειαζόμαστε. Υπέρμαχος της ανοιχτής καρδιάς και της ανοιχτής σκέψης, αμύντορας
της γλώσσας και της συνείδησης, πολέμιος της δικτατορίας της γνώμης, αντίπαλος
της δήθεν κριτικής σκέψης, αυτής που δεν έχει πίσω της αληθινή μνήμη και
μπροστά της αληθινό όνειρο.
Στην εποχή μας,
όπου η πνευματικότητα ως αναζήτηση και καλλιέργεια αξιών παραπαίει
συμπαρασύροντας τις ζωές των ανθρώπων, ο Γιάννης στάθηκε ένας ζωντανός πνευματικός
άνθρωπος. Κι όπως έγραψε ένας φίλος μας, ένας πνευματικός άνθρωπος που θα μας
ακολουθεί. Και που θα ζει έτσι δίπλα μας.
~
~ ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.