Δεν θα αρνηθούμε στον Λαζόπουλο το επικοινωνιακό του ταλέντο, αν κι ο Καρατζαφέρης κι ο Ψινάκης και πολλοί άλλοι διαθέτουν απ’ αυτό.
Ούτε θα του αρνηθούμε εν γένει ανθρώπινες ευαισθησίες, την ίδια στιγμή που περισσεύουν επίσης σε πολλούς – άλλα είναι που λείπουν. Φυσικά, όπως εύκολα μπορεί να αποκαλυφθεί με λίγη σκέψη σε κάθε ενδιαφερόμενο, το θέμα στα ανθρώπινα κι ανθρωποποιητικά είναι η ιεράρχηση και σύνδεση των διάφορων (κι αλληλοσυγκρουόμενων εν πολλοίς) ευαισθησιών σε αξιακό σύστημα, εκεί πχ. στοχεύει (λέμε τώρα) η «ηθο-ποιία». Κι εδώ κρίνεται η «ψυχο-αγωγική» αξία του καλλιτεχνήματος και του καλλιτέχνη με τελευταία βαθμίδα αυτή της φτηνιάρας στράτευσης που μαζί μ’ άλλα κακά χαρακτηρίζει το χαμένο προοδευταριό. Το θέμα με τον Λαζόπουλο δεν είναι η συριζιάρα αυταπάτη του γελωτοποιού (ή όποια άλλη του καθενός μας), αλλά η χωρίς «ηθο-ποιία» στρατευμένη διασπορά της, πχ. τη μιά τσαντιροτρίτη ανεκβίαστοι χορεύουμε τους κακούς πεντοζάλι, την άλλη το ρίχνουμε δαρμένοι στην κλάψα ότι μας εκβιάζουν, γενικώς γίνεται εδώ της τρίτης... Της τρίτης περιόδου της αρχαίας κωμωδίας, όχι αυτής του Αριστοφάνη όπως βαυκαλίζεται ο στρατευμένος γελωτοποιός, ούτε καν της διολισθαίνουσας «μέσης» που τη διαδέχθηκε, αλλά της ελληνιστικής, αυτής της παρακμιακής εποχής όπου ταλέντα, αστειάκια, ευρήματα κι όψεις της καθημερινότητας χαρμανιάζονται σε αδιέξοδο χάος πλαισωμένο με χάχανα. Με τη διαφορά ότι τότε υπήρχε παράλληλα αυτεπίγνωση της τραγικής ελαφρότητας του πράγματος και σοφή παραίτηση από δήθεν πατριδοσωστικές πολιτικούρες, υπήρχε δηλ. απόσταση ασφαλείας απ’ την κάπηλη χοντροκοπιά. Φυσικά η τέχνη ποτέ δεν μπορεί να είναι ουσιαστικά α-πολιτική ακόμα κι όταν το προσποιείται, ο χαρακτήρας της πολιτικότητάς της όμως κρίνεται όχι απ’ τις «φιλολαϊκές» ή «αντιλαϊκές» κορώνες και χοντράδες της αλλά απ’ την κατεύθυνση της πολιτικής ηθο-ποίσης που αρδεύει, δηλ. απ’ τη στάση της έναντι του παντοειδούς λαϊκισμού.
Δ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.