Μεταμοντέρνοι Ηρωες - Σημαίες Πλαστικές - [COM-38]

Η Γκρέτα, αυτό το κοριτσάκι που κηρύχθηκε απ’ το ΤΙΜΕ πρόσωπο της χρονιάς, καθώς από καιρό τα συστημικά χαλκεία και media αποφάσισαν να το κάνουν σύμβολο της εποχής, δεν φταίει σε τίποτα

ψωνισμένο μεσ’ στο μισοθεατρικά-μισοπαραμυθιασμένα θυμωμένο μουτράκι του. Θυμωμένο απέναντι στους πολιτικούς λέει, που καταστρέφουν τον πλανήτη.  Λόγια μισά, στραβά, συσκοτιστικά, αγωνιστικά της φούσκας, ντιπ μεταμοντέρνα, δηλ. του φιλελέ μαρς ανάμεσα στο εκτρεπτικό και το τίποτα, καβάλα σε πραγματικά ζωτικά προβλήματα και μέσα σε πρόζα κακιάς παράστασης, αισθητικά και ηθικοπολιτικά σανός για χούλιγκανς της κορεκτίλας, είτε φτασμένους είτε καλουπωμένους υπό κατασκευή. Μ’ όλα τα ψιχία δικαίου και χρησιμότητας.

Όχι δεν υπάρχει απαίτηση για λόγια ολόκληρα από κάθε νιάνιαρο που το βγάζουν στο κουρμπέτι οι μεταπράτες του τίποτα - μικρές γκρέτες κι αυτοί με γυαλιά, ντοσιέ με πρότζεκτς ποπιουλέσιον κοντρόλ και με χαμένο εαυτό μέσα στο φούλ τρεχαλητό τους. Πίσω απ’ το μπερντέ με τα ξυλαράκια, Σίες και Τασίες πασχίζουν να κατσικώσουν την «κοινωνία των πολιτών» μη και γείρει το πράγμα προς την «κοινωνία πολιτείας πολιτών» - τεράστια η διαφορά.  Η πρώτη έχει το Κράτος έξω απ’ το λογαριασμό και σταθερά για πάρτι τους μέσα σε ενδοσκυλοκαυγάδες και φαστ-τρακ τηλεπερσόνες, η δεύτερη σημαίνει απαλλοτρίωση του πολιτικού συστήματος (δηλ. του συστήματος αναπαραγωγής της εξουσίας), σημαίνει δημοκρατική-αντιμετριοκρατική απαλλοτρίωση στο βαθύ κράτος και κοινωνία με αυτεπίγνωση και θεσμικά αλληλέμπιστη και υπεύθυνη.  Κοινωνία ικανή να στοχεύσει και κατακτήσει ιδεοθεσμικά και λειτουργήσει πρακτικά μια τέτοια δημοκρατία, δημοκρατία ευθύνης κι όχι δικαιωμάτων αυτισμού.  Κάτι που απαιτεί πολύ πάθημα - αυτό το’ χουμε κι έρχεται κι άλλο - και πολύ μάθημα. Μάθημα όχι δικαιωμάτων ή ψευδορεαλισμού αλλά υπερβατικού πολιτικού ρεαλισμού… Μάθημα απ’ την απαραίτητη (δηλ. υπόχρεη σε ανάδυση-διαμόρφωση) οδηγό μειοψηφία πάντα μέσα σε χαοτικό τοπίο «της γνώμης του καθενός» που λέει κι ο Μούτσης. Πυραμιδικά και κλιμακωτά.  Τα λοιπά είναι ό,τι φιλελέ ήδη έχουμε και μάλιστα καλώς αφού είναι τα μόνα ρεαλιστικά, μετά τα  δημοκρατικά-απαλλοτριωτικά αν αυτά μας πέφτουν βαρειά. Ρεαλιστικά μέσα στην κατιούσα τους, εθνικώς και διεθνώς. Μπλάκ φράϊντεϊ λάϊφ σόπιγκ, δηλ. απολιτίκ, δικαιωματίκ, αμαθησίκ φιλελέ βιοβελτίωση δεν παίζει. Εθνικώς και διεθνώς, ΚΔ & ΚΑ, Δ & Α. Παίζουν μόνον τα ρεαλιστικά απαλλοτριωτικά.

Οχι δεν υψώνει αυτή η απαλλοτρίωση κοκκινόμαυρες σημαίες με μπρατσωμένες εργάτριες και σταχανοβίτες της υψωμένης γροθιάς. Ούτε μεταμοντέρνες ακροφιλελέ-αντινεοφιλελέ μεταλλάξεις, μαϊμούδες των χειρότερων πλευρών του Ανδρέα και χωρίς ίχνος των θετικών του, μεταλλάξεις ροζ με εντός τους μεγάλες κατάμαυρες σούρες και γύρω σούρνωντας πράσινα ρετάλια. Μα ούτε Γκρέτες, ούτε  ΜΚΟ σημαίες και ιδεολογίες, ούτε κείνους τους σκυμένους με τα κολάν που ποδηλατούν αγεληδόν κάθε λίγο, τάχα για το στραβό το κλήμα και το γάϊδαρο και την «ημέρα των τηλεπωλήσεων» κι ό,τι άλλη παπαριά, στις λεωφόρους που πριν κατείχε το ΠΑΜΕ και το ΣΥΡΙΖΑ και της αντιλιτότητας το εγγενώς ψευδές και φαύλο. Ούτε τους άλλους του κάθε Ράδιο Σπάϊ και Σία που μαζώνονται κάθε τρείς και λίγο να κλείσουν το κέντρο για να τρέξουν και καλά για κάτι καλό - γενικώς το «δρομικό», το μην πω, το κάθε νταλάρα που φυσιολογικά έγινε πατούλη, το κάθε μεταμοντέρνο κορεκτίλικο κούνημα, αβανταδόρικο μιας κατοχής που έχει διαλύσει κι αποβλακώσει το παν.

Σημαίες του ΕΑΜ, του Ανένδοτου, το πουλί της Χούντας, πλαστικές του Κουλούρη, του Τσίπρα, της φιλελέ Κανονικότητας, του νο σμόκιν μπατ καναβισόπ, της μεταμοντέρνας Κορεκτίλας - πίσω απ’ τη Γκρέτα τρέξε με κολάν να καταγγείλεις τον Ερντογάν.

                                                                                                                        Δ.Τ.