Ο άγριος ξυλοδαρμός και το ξεγύμνωμα
νεαρού κι άλλα σχετικά αστυνομικά κατορθώματα, στα πρόσφατα επετειακά
επεισόδια, δεν χρειάζονται φιοριτούρες και συμψηφισμούς
με την «ομαλότητα» των
εκδηλώσεων για τις επετείους του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου. Αποτελούν βαρβαρότητα που δεν αφορά απλώς
μεμονωμένες μπάτσικες εκτροπές αλλά χρεώνει ευθέως επιχειρησιακά την αστυνομική
ηγεσία και πολιτικά την κυβέρνηση της «κανονικότητας». Και που τοκίζει στην μισαλλοδοξία μεταξύ
κοινωνίας-πολιτείας και στην κλιμάκωση του εμφυλίου. Μάλιστα σε ερντογανικούς καιρούς.
Η αντίδραση κάθε πολίτη εδώ, ιδίως
των όποιων πνευματικών του ταγών, οφείλει ως ελάχιστο την απερίφραστη κι έντονη
καταδίκη και, για όποιον καταλαβαίνει και μπορεί, οφείλει πολύ περισσότερα. Τη
(μάχιμη) συμβολή στη διαμόρφωση του μέτρου των αναγκαίων πολιτικών, μαζί και
της πολιτικής ασφάλειας που εδώ δεν σημαίνει ούτε «λιγότερο ξύλο», ούτε
«περισσότερο μπάχαλο». Η στριγγή και
φάλτσα φωνή μιας κοινωνίας που η πολιτεία την ξεσκίζει μονίμως πότε απ’ τα
δεξιά και πότε απ’ τ’ αριστερά, είναι το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι, έστω
κρυμμένο μέσα σε σύννεφα καπνού μολότωφ.
Και είναι οι ηλίθιοι που κοιτάζουν το δάχτυλο επιχειρώντας να το χώσουν
στον κώλο του κομματικού αντιπάλου ή να το κόψουν. Οι ηλίθιοι με την ηθικοπολιτική έννοια,
στερούμενοι έτσι και του ακραίου
ελαφρυντικού της βλακείας…
Δ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.