Ναι είναι δύσκολο πολύ να βγεί η αλήθεια στο κλαρί, χρειάζονται αρκετά έτοιμα
κομμάτια μιας άλλης εικόνας για να αντικαταστήσουν το μαραμένο μύθο, χωρίς αυτά
ο άνθρωπος μένει έωλος κι έτσι γατζώνεται απ’ το παλιό. Μα τα κομμάτια του νέου
δεν είναι τζάμπα, θέλουν χρόνο και ψάξιμο και αυτιά δυνατά. Στο μεταξύ – πάντα
η ζωή είναι εκεί, στο «μεταξύ» – θέλει ένα τρόπο να ισορροπεί κανείς μ’ ανοιχτά
αυτιά ενώ υποτίθεται ότι αυτός ο τρόπος είναι το βασικό δίδαγμα του
πανεπιστημίου (έιτε του ακαδημαϊκού είτε του λαϊκοπεζοδρομιακού) τά ρέστα είναι
τομεακή τεχνική κατάρτιση. Θα σημειώσω
εν καιρώ δυό λόγια για τον τρόπο αυτό μιας και στα πανεπιστήμια τον σκοτώνουν
όπως και στα κόμματα, καλλιεργώντας στερεότυπα
- όλο νόμους κι αστυνόμους και σπανίως υπονόμους. Ετσι το κακό
παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει, δηλ. οι συστημικές απάτες καθίστανται
αναγκαίες αυταπάτες υπαρξιακής ισορροπίας, όπως τα ναρκωτικά. Κι αυτό δεν αφορά
μόνον τους πολλούς μα και τους «σοφούς» - αρκετά σοφούς για να βλέπουν κατά
καιρούς μέρος των αυταπατών τους κι αρκετά άσοφους για να γυρνοβολούν σ’ αυτές
όντας ανεπαρκώς υποκειμενικοί, (~γκαρδιακά &
βιοτικά φιλό-σοφοι...) όπως θα έλεγε κι ο Μάρξ. Αν δυσκολεύεσαι να το
πιστέψεις δες πχ. τον Κρούγκμαν σε γειτονικό σχόλιο, ή τον Μπαλιμπάρ σε σχόλιο
προσεχώς.
Δ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.