Η Ωρα των Πολλών - [COM-29]

Ηρθε η ώρα των πολλών, των πολλών κομμάτων. Συνολικά 49 κόμματα για τις μεθαυριανές ευρωεκλογές.

Κι αν συνυπολογισθούν και μερικά που μέσω Αυτοδιοίκησης επιχειρούν είσοδο στην «κεντρική» πολιτική σκηνή, πάνω από 50. 

Ασφαλώς αυτό (μαζί και οι 79.000 των υποψηφίων για ευρωβουλη+ΤΑ+ΠΑ) αποτελεί απόδειξη της πολιτικής μας παράνοιας, μιας παράνοιας που δεν αφορά τα 45 κομματίδια των λίγων ψήφων αλλά και τα μεγαλύτερα κόμματα των οποίων κέρματα αποτελούν τα αποκόμματα, όπως άλλωστε κέρματα συναθροίζονται συγκυριακά και στο κύριο σώμα τους.

Πέραν των ψυχιατρικών όψεων του πράγματος, εδώ έχουμε ένα σύμπτωμα της βαθύτερης παθολογίας του πολιτικού μας συστήματος, ανίκανου να εκφράσει συγκλινόντως και διέξοδα τις επιδιώξεις, τις κύριες αντιθέσεις, δυνατότητες και προοπτικές της κοινωνίας μας. Άλλη μια απόδειξη της σήψης του. Σήψης που εκφράζεται και στο ευρύτερο κοινωνικό φυγόκεντρο και τον μοριακό εμφύλιό μας, που φαινομενικά μόνο συγκαλύπτει το  50-60% του κύριου ΚΔ-ΚΑ εμφυλίου των ημερών.

Κι ενώ τον εμφύλιο πιστοποιούν οι πέριξ κάθε είδους κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις, τον ειδικότερο χαρακτήρα του υπογραμμίζει ο εντεινόμενος ολοκληρωτισμός αυτών των συγκρούσεων - με κάθε μπορετό μέσον και χωρίς όρια.

Ασφαλώς πίσω απ’ το τοπίο αυτό, σημαντικά κοινωνικά επίδικα αναζητούν έκφραση και χώρο προαγωγής. Η πολιτική όψη των κοινωνιών όμως, ποτέ δεν αποτελεί Αμεση κι αμετάφραστη έκφραση των Κοινωνικών επίδικων, αλλά πάντα μετασχηματισμένη έκφρασή τους σε Πολιτικά επίδικα. Στο κέντρο αυτού του μετασχηματισμού βρίσκεται το Πολιτικό Σύστημα, είτε ικανό να μορφοποιεί διέξοδα τα κοινωνικά επίδικα είτε φτιαγμένο να τα ανακυκλώνει αδιέξοδα και συχνά - καληώρα - καταστροφικά.

Ας ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά, ότι το Πολιτικό Σύστημα δεν είναι αορίστως το πολιτικό τοπίο, ούτε το Πολίτευμα στις γενικές του προδιαγραφές. Είναι το ειδικότερο Θεσμικό Υποσύστημα αναπαραγωγής της Εξουσίας. Είναι αυτό που επιφορτίζεται με την  Απόδοση της Εξουσίας στην κοινωνία ή την Υποκλοπή της με διάφορους τρόπους.

Μιας και είναι η ώρα των πολλών, δεν είναι ώρα για μεγάλη ανάλυση εδώ. Ας σημειώσουμε όμως ότι η Απόδοση Εξουσίας δεν σημαίνει ούτε δήμευση ντουβαριών, ούτε «φιλολαϊκές παροχές», ούτε ικανοποίηση δημοψηφισματικών κτλ. αιτημάτων, ούτε απλή αναλογική, ούτε ανάδειξη κάποιας «καλής» κυβέρνησης, κτλ.  Σημαίνει μετάθεση ευθυνών κι αποφάσεων συλλογικής πορείας στην κοινωνία υπό ταυτόχρονες εγγυήσεις έγκαιρου κι ουσιαστικού ελέγχου, απολογισμού, διορθώσεων κτλ. από μέρους της. Σημαίνει ουσιαστικό κοινωνικό αυτεξούσιο μέσα από κατάλληλους πολιτειακούς και κομματικούς θεσμούς που εξασφαλίζουν γνήσια έκφραση «των πολλών» ως ελευθερωτική για «όλους», αφαλκίδευτη απ’ τα διαρκή τερτίπια των νταβατζήδων και των ανταγωνιζόμενων συστημικών κλικών, εκφρασμένη στην ανάδυση κατάλληλων πολιτικών και ηγεσιών κι όχι φυτεμένων ή λαοπλάνων πολιτευτών, ηγεσιών έμπιστων και ικανών για μακρόπνοη κοινωνική οδήγηση όπου και κρίνεται το κοινωνικό παρόν και μέλλον. Σημαίνει μάχιμο, γνησιεκπροσωπευτικό, αντι-μετριοκρατικό κοινωνικό αυτεξούσιο στη θέση του ενδοσυστημικού πολέμου - σε ξένο αχυρώνα - και στη θέση του κλεφτοπόλεμου με τον οποίο η κοινωνία προσπαθεί να αμυνθεί απέναντι στο εσωτερικό κατοχικό πολιτικό σύστημα. Σημαίνει συνταγματικές κτλ. δημοκρατικές θεσμικές ανατροπές, όπως κι ανάλογες επεξεργασίες, όπως κι ανάλογους προσανατολισμούς των «πολλών» μερίμνει των όσων «ολίγων» έχουν πράγματι κάτι να πουν. Σημαίνει ότι απέναντι στο Παλιό η κοινωνία πρέπει να γεννήσει το Νέο, απορρίπτοντας ό,τι βαθειά Παλιό το πλαστογραφεί παγιδευτικά. Κι ακόμα ότι όλα τούτα τα εφικτά κι αναγκαία, δεν αφορούν ασκήσεις επί χάρτου αλλά εν πτήσει δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, μαζί ρεαλιστικούς και υπερβατικούς, μέσα στο σύνθετο παγκόσμιο τοπίο. Τοπίο όπου δεν συγχωρεί ούτε κοσμοπόλιταν ληγουριές, ούτε κάπηλους εξορκισμούς, ούτε απάτες κι αυταπάτες της κωλοτούμπας, ούτε ψευδοπροοδευτικές εθνικές πολιτικές. Τοπίο που απαιτεί μακρά και πολύπλευρη ανατακτική Εθνική Πολιτική …

Η ώρα των πολλών, ωστόσο, είναι εξ ορισμού μια ώρα που συνήθως δεν έχει τίποτα απ’ όλα αυτά έτοιμο, ούτε καν είναι σε θέση να τα συγκροτήσει «οριζοντίως». Είναι εξ ορισμού μια ώρα επιρρεπής να εκπίπτει σε «ώρα του αδιέξοδου δίκιου», σε «ώρα της αριστεράς», σε «ώρα τιμωρίας» ή σε «ώρα του Σώρα» κτλ. πάντα σε μια ώρα που ακολουθείται από κοψοχέριασμα αν κι όχι από επαρκή συμπεράσματα. Στην καλύτερη, είναι μια ώρα του «Κανένα», μια ώρα συνολικής αλλά αόριστης απόρριψης του Πολιτικού Συστήματος, μια ώρα θετική όσο κι ανεπαρκής για αυτεπαγωγή, μια ώρα που ζητά τους οδηγούς της. Οπου οι πολλοί έχουν κι αυτοί την ευθύνη τους, αν κι όχι την κύρια ευθύνη.

Η ώρα της κάλπης των πολλών, μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι μια ώρα δύσκολη ανάμεσα σε αδιέξοδα, αυτή όμως είναι η κύρια δουλειά του κατοχικού πολιτικού συστήματος. Η παγίδευση ανάμεσα σε αλλότριες επιλογές. Είναι ίσως ώρα να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το πολιτικό σύστημα ή θα μας τελειώσει ή θα το τελειώσουμε. Κι αν δε μπορούμε να δούμε οι πολλοί ολόκληρο το «πως», πάντα η κάλπη - έστω αυτή, της παγίδας - δίνει ευκαιρίες βημάτων και κάποτε και τελειωμάτων. Του κύριου πυλώνα του, του πιο βαθειά Παλιού, αυτού που παγιδεύει το μπρός, αυτού που πλαστογραφεί κι ανακόπτει το Νέο.

                                                                                    Δ.Τ.